Door Petronella van het Goor - "Nu kan ik iets terug doen, voor al de jaren dat Ans alles thuis draaiende hield. Zij is en was echt de spil van het gezin. Nu ik meer tijd heb, kook ik graag voor haar en voor Hanneke als ze thuis is. Dan zeg ik: 'ga jij maar lekker zitten, lekker lezen of puzzelen'. Ze heeft het lang genoeg gedaan. Ik heb twintig jaar lang twee banen gehad, zodat onze kinderen allemaal konden studeren. Maar dat kon alleen met haar naast me."
Ans (72) dekt de tafel, waar Hanneke al haar foto's bekijkt. Ze heeft een doos vol foto's van de afgelopen 27 jaar. "Die zaten allemaal in albums, maar ze heeft de albums leeggehaald en ze in een doos gestopt. Zo heeft ze het graag", zegt Ans. Hanneke is de jongste dochter en de enige van de negen kinderen die nog deels thuis woont. "Van donderdagavond tot maandagochtend is ze bij ons. De rest van de week woont ze bij haar broer in Nunspeet, daar heeft ze ook haar dagbesteding", zegt Ans. Hanneke heeft het syndroom van Down. Het laatste jaar zijn Jan en Ans aan het zoeken naar een plek waar ze kan gaan wonen. "Wij zijn nu op een leeftijd waarop we dit moeten doen. Dat is best moeilijk, maar ook goed, voor haar." Jan komt ondertussen de kamer in, met borden vol heerlijk eten. "Luxe he?", zegt Ans met een knipoog." Jan van Panhuis (70) staat in de keuken van hun huis aan de Busken Huetlaan. Hij giet de bloemkool en de broccoli af en roept naar Ans. "Ik doe zo het vlees in de pan, dus over vijf minuten kunnen we wel eten."
Als iedereen zit, gaat Jan voor in gebed.
'Zwartekousenkerk'
Hij is open over zijn geloof, schaamt zich er niet voor, maar kiest zijn woorden altijd zorgvuldig als het over die grote dingen gaat. "Ik kan zeggen wat er in mijn hart leeft, wat ik denk of voel. Maar daarbij heb ik geen oordeel over wat een ander denkt, voelt of gelooft. Dat is niet aan mij." Zo probeert hij ook in de politiek, als fractievoorzitter van de SGP, actief te zijn. Altijd principieel, maar zonder oordeel. Ook op het werk. Hij geeft nog altijd cursussen vanuit zijn bedrijf Novycon, over het planten en beschermen van groen. Laatst was hij voor de gemeente Rotterdam aan het werk. "Dan stel ik me voor, vertel ik dat ik op de Veluwe woon en uit de 'zwartekousenkerk' kom. Ik vraag de cursisten niet te vloeken, omdat die vloek tot oneer van God is en mij daarom persoonlijk raakt." Als er dan toch een 'sterk woord' gebezigd wordt, volgt er al snel een sorry. "En dan is het ook goed."
Sorry zeggen, is iets dat Jan zelf ook heeft geleerd. In zijn huwelijk en als vader. "Ik kan de keren dat ik echt boos op je was, op een hand tellen", zegt Ans tegen hem. En dat is in een huwelijk van 48 jaar niet veel. "We laten de zon nooit ondergaan over een onenigheid. Nooit met ruzie of onuitgesproken irritaties gaan slapen." Natuurlijk is het niet 48 jaar lang eén en al liefde en geluk. "Er zijn ook heus periodes geweest dat we elkaar minder goed konden vinden. Maar dan is er nog altijd vertrouwen, een zeker weten dat we aan elkaar gegeven zijn en dat zo'n periode eindig is", aldus Ans.
In de herfst van het leven, hebben ze het goed. Het is minder druk en jachtig, maar de dagen vullen zich vanzelf. Met lange wandelingen, fietstochten, de moestuin, de politiek en vrijwilligerswerk voor Jan. Met (klein)kinderen, huishouden en eveneens vrijwilligerswerk voor Ans. Het dertigste kleinkind is op komst en ze past regelmatig op. Ook schildert ze graag. Met een vriendin zit ze op een schildercursus in Nunspeet. "Veel kleinkinderen hebben wel een schilderij van oma op de slaapkamer hangen", zegt ze lachend. Ze zien uit, 'zo het hen gegeven mag zijn', naar de rest van hun leven hier. "We mogen het nog altijd goed hebben samen. Met ootmoedig dank aan de Heere voor zoveel onverdiende zegeningen."
