Een plek als hospice Jasmijn kan niet bestaan zonder vrijwilligers. Ze helpen de verpleegkundige in het zorgen voor de gasten. Afhankelijk van het tijdstip helpen ze met het ontbijt, de lunch of het diner. Ze ontvangen bezoek en doen soms een boodschapje. Maar bovenal zijn ze er voor de gast, de mens die in het hospice zijn of haar laatste stukje leven leidt. Ze voegen leven aan de dagen toe als de dagen zijn geteld. Met een stukje voorlezen, met humor, tijd en aandacht.
Voorlezen uit Annie M.G. SchmidtWe vroegen vrijwilligers van het hospice naar momenten die hen bij zijn gebleven
Rob: “Een gast had een boekje van Annie M. G. Schmidt van huis meegenomen en ik las haar daaruit voor. Wie de schrijfster een beetje kent, weet dat ze best ondeugende verhalen kan schrijven. De gast kon er smakelijk om lachen. Ik had niet door dat er een van de kinderen tijdens het voorlezen was binnengekomen. Ik zag haar pas toen het verhaaltje uit was. ‘Weet je hoe lang het geleden is dat ik mijn moeder zo heb horen lachen’, zei ze.”
Dankbaar voor de zorg
Bettie: “Ik herinner mij levendig een mevrouw die bij ons opgenomen was. Zij was dankbaar dat ze in het hospice mocht zijn in de laatste fase van haar leven en was heel tevreden over hoe er voor haar gezorgd werd in deze voor haar toch wel moeilijke periode. Ze deelde met mij dat ze zich in het voorportaal van de hemel waande en dat ze ernaar uitkeek. Dit heeft veel indruk op me gemaakt en het motiveert me om dit mooie – en soms intense – vrijwilligerswerk te doen.”
Kom zoals je bent
Hanneke: “Ik raakte in gesprek met een gast die zoveel mogelijk dingen voor de uitvaart aan het regelen was. De uitvaart moest zoveel mogelijk hetzelfde zijn als bij dat van de partner. Maar de gast had als wens dat niet iedereen in het zwart gekleed zou gaan. Dus ik zei: ‘Kom zoals je bent’. De gast kreeg een grote glimlach en vroeg me of ik dat op wilde schrijven. ‘Want dat wil ik op mijn kaart.’ Die avond ging ik met een extra warm gevoel naar huis. Dat zo’n klein zinnetje zoveel kan betekenen.”
Laatste wens
Kim: “Een echte Amsterdamse, vlotte, oude dame was bewust gestopt met eten en drinken. Op dag tien kreeg ze last van een ondraaglijk dorstgevoel, niet door medicatie weg te nemen. In overleg met de familie is toen gekozen voor palliatieve sedatie. Haar zoon en schoondochter kwamen om afscheid van haar te nemen, omdat de kans groot was dat ze niet meer ‘bij zou zijn’ tot aan het sterven. Mevrouw had nog één wens, een waterijsje. Toen de medicatie was toegediend, gaven we mevrouw een klein bolletje waterijs op een stokje. Gretig nam ze een paar likken en ze genoot hier zichtbaar van. Daarna viel ze langzaam in slaap. Voor haar zoon en schoondochter was dit een speciaal en emotioneel moment. Zij koesteren deze mooie herinnering aan het sterfbed van hun (schoon)moeder. Voor ons was het speciaal om aanwezig te mogen zijn bij zo’n intiem en persoonlijk moment.”
Kunstenaar te gast
Renate: “Ik ging mij voorstellen aan een nieuwe gast. Ik zag dat hij overal bijzondere kunstwerken had hangen die hij zelf had gemaakt. Geen standaard schilderijen van bomen of mensen, maar kunstwerken. Ik vroeg wat het was en hij zei: ‘Wat jij er in ziet, dat is het.’ Kunstwerk voor kunstwerk liep ik na en ik vertelde wat ik erin zag. En hij zei elke keer: ‘Precies, dat is het’.
Ik vroeg hem welke musea hij het mooist vond en of hij wel eens in het Marius van Dokkum museum was geweest. ‘Helaas niet”, zei hij, ‘ik had het graag nog gezien’. Toen ik dat aan de verpleegkundige vertelde, werd er meteen actie ondernomen. Een andere verpleegkundige kende de directeur van het museum, die stelde het museum open voor alleen onze gast en zijn familie. De wensambulance regelde het vervoer. Onze gast vond het prachtig.”
Buitenlamp, vogelhuisje en Roti
Rien: “Ik herinner me nog goed een gast, een veertiger nog maar. Ik maakte altijd graag een praatje met hem. Hij vertelde me eens dat hij zo graag Roti at. Ik zocht een adresje op waar Surinaamse Roti te verkrijgen was en nam dat voor hem mee. Hij werd af en toe boos over zijn situatie en kon wel eens mopperen, vooral over zijn gebrekkige mobiliteit.
Hij ging graag in zijn rolstoel naar buiten, zowel overdag als ’s nachts. Het was zomer toen hij bij ons was. Op zijn verzoek heb ik een buitenlamp op zonne-energie voor hem neergezet. Er hangt ook nog steeds een vogelhuisje met zijn naam erop aan de boom naast ‘zijn’ kamer. Ik mocht, samen met een paar collega’s, bij zijn begrafenis zijn. Een bijzondere dag was dat voor ons.”
Vrijwilligers gezocht
Hospice Jasmijn is opzoek naar vrijwilligers. Mensen die, net als Rob, Bettie, Hanneke, Kim, Renate, Rien en al die anderen, tijd en aandacht willen geven aan mensen in de laatste fase van hun leven. Ben je benieuwd of het iets voor jou is? Neem contact op met Rosina de Bruijn, vrijwilligerscoördinator, via 06-53555096 of 06-82824758.
