Verhalen uit hospice Jasmijn. Het eerste in een reeks van zes. Het verhaal van gast Maria* en verpleegkundige Diny. 'Elk afscheid doet pijn, omdat echt zorgen voor iemand, betekent dat je jezelf helemaal geeft. Je doet je werk en bent er mee verweven. Je leert niet kennen als je niet laat kennen.'
Diny zit naast het bed van Maria (74). Maria heeft darmkanker. "Dat weet ik sinds vier maanden. Er was niets meer aan te doen. Ik wilde niet thuis sterven, maar wel in Harderwijk blijven. In het ziekenhuis zag ik een folder van hospice Jasmijn, ik kende het niet, maar wat ben ik blij en dankbaar dat ik hier nu mag zijn.""Van sommige mensen ga je een beetje houden. Dat maakt ons werk zo mooi, maar soms ook moeilijk."
Diny was de verpleegkundige drie maanden geleden bij haar opname. "Toen was ze heel ziek." Maria: "Ik vertrok uit het ziekenhuis met een prognose van nog twee weken, maar ik ben er nog steeds." Dat zien ze bij het hospice vaker. "Door de liefdefvolle zorg, aandacht en geborgenheid. Soms leven mensen dan een beetje op, hoe ziek ze ook zijn, dat is waardevolle tijd in het proces van het leven los kunnen laten."
Maria en Diny kregen de tijd om elkaar te leren kennen. Om een band op te bouwen. "Terwijl ik hier niet kwam om nieuwe relaties aan te gaan, om nieuwe banden te smeden, maar juist om de banden met het leven door te snijden." Ze kijken elkaar aan. Het heeft zo moeten zijn. "Het is zo mooi om Maria tot steun te kunnen zijn bij de weg naar het afscheid. Dat ze zich veilig voelt hier, bij ons, zich open durft te stellen. Het is met die gesprekken onmogelijk om niet ook jezelf helemaal te geven. Je raakt elkaar. En dan doet een afscheid pijn, ook al weet je dat je juist daarbij nodig bent. Liefhebben is soms ook loslaten en loslaten is anders vasthouden. Voor altijd, in je hart."
Jezelf losweken van het leven hier, in het reine komen met de eindigheid ervan, dat heeft Maria stap voor stap 'geleerd' in het hospice. "Ik ben niet bang om te gaan, ik zie wel op tegen het laatste stukje. Ik hoop dat Diny daar ook bij is." Maria schiet vol en Diny pakt haar hand. "We zullen er voor je zijn."
Dat is wat volgens Diny centraal staat in het hospice. "De liefde en geborgenheid. Mag ik dan bij jou." En dat is wat Maria heeft ervaren. "Je bent een persoon, geen zieke. Ze zijn betrokken, liefdevol in zorg en aandacht. Ik ben altijd hard voor mezelf geweest, ook als ik pijn heb. Zij laten me zien dat ik wel wat liever voor mezelf mag zijn. Ze letten op me. Elke dag dat ik hier nog mag zijn, met lieve mensen om mij heen, ervaar ik als een geschenk."
* Maria is niet haar echte naam, maar een naam die ze speciaal voor dit interview voor haarzelf bedacht heeft. Haar echte naam is bekend bij de Zorggroep Noordwest Veluwe.
