Eindelijk lig ik in bad. Mét Rituals, mét een glas 1000mg vitamine C bruis (ik ben niet zo’n fruiteter) en mét iets te snoepen (daar ben ik dan weer wél van…). Voor mij is dit hét rustmoment van de dag en poeh, wat heb ik dit rustmoment nodig vandaag.
Ik plande dan ook zo ongeveer alles tegelijk. Heel efficiënt en resultaatgericht, maar o wat een hectiek (naast mijn normale, sowieso al hectische werk). Maar, het resultaat mag er absoluut zijn!Het is bekend dat wij ons huis verkoopklaar maken en dit was de ideale week om goed door te pakken. Manlief zat namelijk voor zaken in het Verre Oosten...
Even zo een paar dingen die deze week moesten gebeuren:
- Hands-on styling met Bianca en Valerie van BICA Styling, die mij helpen om de klus te klaren. Alle onderhoudspunten op de i (dank aan Richard van Heek&Huis).
- Naar de Kunstuitleen. Want persoonlijke en religieuze items weghalen om je huis te depersonaliseren is slim, maar voor de verkoop kun je natuurlijk niet een huis met alleen maar witte wanden presenteren.
- De tuin flink aanpakken (een beetje van mijzelf en een beetje van … ons engeltje Gèrald) Samen met vriend en tekstschrijver Jeroen verkoopteksten maken.
- Afspraak maken met de fotograaf Patrick Siemons.
- En last but not least: alles op tijd klaar hebben voor Kattenberg, de verhuizer, voor de tijdelijke opslag van alle spullen die nu wél ons huis uit moeten, maar zeker niet ons leven.
Kattenberg had eerder gezegd ’s middags te zullen komen en dan denk ik dus aan een uur of 15.00/16.00 uur. Keurig kreeg ik echter een dag van tevoren te horen dat ze er om 12.00 uur zouden zijn. Keurig natuurlijk, ware het niet dat ik de dag ervoor juist helemaal vol gepland had staan met afspraken. En daardoor de avond ervoor, om het werk redelijk af te krijgen, tot midden in de nacht moest doorwerken.Druk op de ketel: de verhuizer komt langs
Enorme druk op de ketel dus ‘s morgens, om alles op tijd klaar te hebben voor de komst van Kattenberg. De kamers waren al redelijk op orde, maar juist in de berging moest er orde komen. Nou vind ik het opruimen tot nu toe niet zo heel erg, maar dat komt waarschijnlijk ook doordat ik geen druk op de ketel ervoer. Dan kun je dus heerlijk even door oude fotoboeken bladeren die je tegenkomt. En al die dozen die er al 11 jaar onuitgepakt staan zijn stuk voor stuk kleine cadeautjes.Tijd voor opruimen versus geen tijd
Maar deze dagen waren het geen kleine cadeautjes. Deze week waren het vooral heel veel volle dozen met heel veel spullen erin. En ja, ik hoor je denken: als ze al 11 jaar onuitgepakt in de berging staan heb je ze niet nodig, dus weg ermee. Ik hoor het mijzelf ook tegen anderen zeggen… Maar ze blind weggooien, dat lukt mij dus (ook) niet. Ik hanteer wel een systeem:Van 1 m3 naar 2 m3 grofvuil…
Kids | Goed doel | Weggeefhoek | Herbestemmen | Grofvuil
Van de spullen waarover ik zelf kon beslissen werd het erg veel grofvuil… Ik bestelde eerder 1 m3, maar heb daar later toch op de valreep nog 2 m3 van gemaakt…
Over die fotoboeken gesproken trouwens, bij het opruimen kwam ik van ons 3 trouwalbums tegen. Eén van Leo’s 1e huwelijk, één van die van mij (zó uit de vorige eeuw :)) en ons kersverse eigen album. Als je de mooiste dagen van ons leven vergelijkt, zie je op de foto’s niet alleen dat we fysiek allebei een stuk ouder zijn geworden, maar ook qua levenservaring. Deze albums zijn alle drie waardevol. De ene voor Leo’s kids, de andere voor mijn kids en de derde voor ons tweeën. Dat voelt wel goed.Heel veel mooie herinneringen
Maar dan zie ik mijn pop! Ik had er niet aan gedacht deze aan te treffen. Ergens achterin de berging vind ik haar. Wat heb ik daar als kind veel mee gespeeld! Inmiddels is zij ruim 40 jaar, maar dat zou je nu echt niet zeggen. Ahum.Ondertussen ben ik zo weer een uur verder. Kom op Suzanne, tempo!
Ik bewaar kinderspeelgoed zorgvuldig. Primo/LEGO en Playmobil besluit ik voorlopig nog maar even door te verhuizen. De poppenkast met de nog échte Jan Klaassen en Katrijn gaat ook naar de opslag. Met de rest van het speelgoed moet je toch echt streng zijn Suz, houd ik mezelf voor. Het idee om op de kleedjesmarkt te gaan staan op Koningsdag spreekt me dusdanig aan (#not!), dat ik besluit de dozen nog maar even te laten staan. Er zijn genoeg kersverse ouders of goede doelen die we daar blij mee kunnen maken. Dat komt dus nog.Dozen vol speelgoed
Halverwege de dag hebben we werkelijk een ontploft huis. Gelukkig weet ik dat het eerst erg moet zijn om resultaat te behalen, dus we gaan stug door. Mijn moeder strijkt nog de was weg (en neem van mij aan dat ze daarmee sowieso altijd veel ruimte creëert… laten we zeggen: ik weet heel goed waar de uitdrukking ‘de was stapelt zich op’ vandaan komt. I love you mommy!). Mijn vader komt alle spullen halen die ik graag kwijt wil en waarvoor mijn moeder wel een bestemming weet, maar die niet in haar auto passen… Wat zou ik zonder ze moeten?!Ontploft huis
Dan, na keihard werken komt er inderdaad weer een huis tevoorschijn. En wat voor één. Zoonlief komt na een paar dagen thuis en zegt: “Mam, wat hebben jullie dit huis de laatste jaren verkloot zeg” (excuus voor zijn taalgebruik, duidelijk de invloed vanuit het studentenleven) “Nu zie je pas echt hoe groot ons huis is!”. Ik zie het als een mega compliment. De stagiair van Bianca is ook laaiend enthousiast: “Zo leuk dat je met voornamelijk bestaande spullen een totaal nieuwe look kunt creëren.” En dan zijn er tóch mensen die zeggen dat een huis niet verkoopklaar gemaakt hoeft te worden… duh!Mega compliment
Voldaan vertrekken we begin van de avond naar de stad om onszelf te trakteren op een welverdiende daghap bij Walhalla. Even bijkomen.Heel even bijkomen
Maar niet voor lang, want ondertussen heeft Jeroen onze verkooptekst (met wat over en weer ge-mail naar het Verre Oosten) goed in de steigers staan. En omdat volgende week het maken van foto’s staat ingepland, wordt ook Koningsdag dit jaar praktisch geheel in huis doorgebracht (exclusief de Koningsnacht dus hè ;-) )
En nu lig ik dus in bad. Het hele huis is inmiddels aangepakt. Van dak (waarachtig die dakpannen blijken echt rood te zijn) tot zelfs onder de grond, want een WC verkopen waarvan je weet dat hij niet altijd 100% goed doorloopt… dat gaan we echt niet doen.Laat de makelaar maar komen
Ook onze megatuin is flink onderhanden genomen en ook nog de garage… ach, natuurlijk mag een garage een garage blijven. Ergens houdt het op. En bij mij is dat nú! Met een huis dat verkoopklaar is, is dit voorlopig ook even mijn laatste blog. Oftewel, ik ben echt even leeg... maar wie weet…Opruimen, oplossen, repareren, verven, stylen, poetsen…poetsen…poetsen.
P.S.Anyway, het is zover, laat de makelaar maar komen!
Vanochtend zat ik achter op ons ‘landgoed’ samen met een vriendin (die het een en ander kwam ophalen) en mijn vader (die het een en ander kwam ophangen) koffie te drinken en stiekem een beetje te genieten van het eindresultaat.
Het zonnetje scheen lekker en op dat moment rees serieus bij mij de vraag of we deze stap eigenlijk wel nu moeten zetten…
Laat ik het zo zeggen: niét snel verkopen is in ieder geval geen drama.
Wij wonen voorlopig toch weer een beetje in een nieuw huis… En wat voor één?!
Suzanne van Harten
