Door Petronella van het Goor - Dit is het zevende interview in de reeks 'Droom Groot'. Een serie interviews (live in Café de Liefde), waarin we mensen de hemd van het lijf vragen. En daar vervolgens verslag van doen. Mede mogelijk gemaakt door MPeople en Harderwijkse Zaken.
“Het gevoel tekort te schieten, mensen teleur te stellen, dat vind ik heel naar. Zelfs als ik daar niets aan kan doen. Ik voel het ook heel snel, dat tekort schieten en teleurstellen. Ik vind het zelfs moeilijk om ziek te zijn, omdat ik het dan ergens af laat weten. Heel vermoeiend is dat.”Fouten maken vindt Jennifer Rietveld heel moeilijk, iets niet kunnen ook. Er zit een enorme bewijsdrang in alles wat ze doet
Op haar tenen
Ze heeft wel een idee waar dat vandaan komt, maar vindt het ook te gemakkelijk om die dingen af te schuiven op opvoeding en jeugd. “Je hebt natuurlijk ook gewoon je eigen karakter waar je mee moet dealen.” Jennifer groeide op in de buurt van Gouda, met een vader, moeder en broertje. Haar jeugd was redelijk onbezorgd en er zijn genoeg gelukkige herinneringen, maar het was wel wat prestatiegericht en het was niet snel ‘goed genoeg’. Zo wilde ze vroeger heel graag zoöloog worden, een soort dierenarts voor dierentuindieren. “Maar volgens mijn vader was ik daar niet slim genoeg voor. Ik deed Vwo, maar voor zoiets had je volgens hem Gymnasium nodig. Ik geloofde hem op zijn woord, heb het zelf ook nooit onderzocht. Ik was gewoon niet slim genoeg.” Op haar tenen haalde ze haar Vwo-diploma. “Ik zat zelfs tijdens Oud&Nieuw aan mijn huiswerk. En of ik het kon.” Na het Vwo deed ze de HEAO. “Omdat ik schrok van de grootte van de uni, ik voelde me daar nog te klein voor, te onvolwassen. Mijn vader hamerde altijd op de waarde van een economische studie, dus deed ik dat.” Veel later ‘deed’ ze alsnog de universiteit. “Om mijn vader trots te maken, te laten zien dat ik het kan. Daar is de bewijsdrang weer”, zegt ze lachend.
Herinneringen aan haar tijd op de basisschool en de middelbare school, zijn er genoeg, maar er schiet er niet één uit. “Ik was een grijze muis, eigenlijk tot aan de HEAO.” Na de middelbare veranderde er iets. “Er was een groot verlangen om gezien te worden en aardig gevonden te worden, alleen ontbrak het aan zelfvertrouwen en zelfliefde. Dat is een gevaarlijke combinatie.” Ze werd verliefd. “Ik kreeg een vriend. Een prachtige Indo-jongen. Ik was zo verbaasd dat hij mij zag staan, dat ik voorbij ging aan zijn binnenkant, die was helaas niet zo mooi.” Haar ouders waren het niet eens met de relatie. Het leidde tot spanningen. Ze koos voor de liefde, maar de relatie hield geen stand, zoals haar ouders al hadden voorspeld.
De liefde
Toen was daar Theo. Ze kende hem al langer, maar op haar 27e werd ze verliefd. “We werkten allebei bij KPN, hij was een gescheiden vader van een veertienjarige dochter en een tienjarige zoon.” Voor de liefde verhuisde ze naar Harderwijk. Dat was in het begin niet gemakkelijk. Vrienden liet ze achter en zijn kinderen zaten niet echt op haar te wachten. “Ik weet nog dat de rugleuning van een stoel altijd naar mij toe werd gedraaid.” Ze werd voorzitter van Harderwijk op IJs en maakte nieuwe vrienden. Nu is de band met de kinderen van haar man heel goed en voelt Harderwijk als thuis.
“Ik had nog een grote kinderwens toen wij net samen waren, maar mijn man wilde geen eigen kinderen meer. Hij had er al twee.” Samen adopteerden ze een dochter, een vierjarige meisje uit Brazilië. “Wij hadden toen geen voorkeur voor een bepaalde leeftijd en het maakte ons niet uit of het kind een handicap had. Later bleek dat onze dochter een licht verstandelijke beperking had en een stoornis in het autismespectrum.” Terugkijkend ziet ze dat het best een zware periode was, de kindertijd van hun dochter. “Ik ben een heel fysiek persoon, ik knuffel graag en uit mijn liefde gemakkelijk. Mijn dochter doet of kan dat niet. Ik moest kijken naar wat dan wel. Dat vond - en vind - ik best moeilijk.”
Nieuw perspectief
Nu alle kinderen volwassen zijn, de deur uit, op zichzelf, is er een nieuwe fase aangebroken. Jennifer is afgelopen januari oma geworden en Theo opa. “Ik knuffel aan één stuk door, heerlijk vind ik dat. Ik heb dat nooit kunnen doen, het voelt alsof ik dat nu allemaal in mag halen.” Gek genoeg is ook haar toekomstperspectief veranderd met de komst van het eerste kleinkind. “Ik ben heel benieuwd wat het oma zijn me gaat brengen. Ik wil daar echt veel tijd insteken, ik wil daarin groeien. Ik hoop een oma te worden bij wie de kleinkinderen aan de keukentafel de dag door komen nemen. Bij wie ze om raad komen vragen. Ik vind het zo heerlijk dat dat allemaal nog in het verschiet ligt.”
(Jennifer Rietveld)
