Dolfinarium in opspraak gedicht geschreven door Theo Bakker
Recent werden in het programma Rambam van de VARA beelden vertoond van het Dolfinarium in Harderwijk. Een stagiaire had zich onder valse voorwendsels toegang verschaft en met zijn mobiele telefoon beelden gemaakt die onder onheilspellend commentaar werden uitgezonden. Ze lieten de ‘veel te kleine’ verblijven zien waarin de dolfijnen werden gehouden en beelden waarin een dolfijn met de hand werd bevredigd. Prachtig! Beelden met een vleugje verboden seks doen het altijd goed in de media.Dolfijnen zijn aantrekkelijk, zowel voor toeristen als voor actievoerders
Het Dolfinarium in Harderwijk bestaat inmiddels langer dan vijftig jaar en in die periode is het uitgegroeid van een bassin met een aantal zeeleeuwen naar een dierenpark met een grote populatie zeezoogdieren, waaronder bruinvissen, dolfijnen, zeehonden, zeeleeuwen en walrussen. In die vijftig jaar is er veel veranderd, ook in de opvattingen rond het houden van dieren in gevangenschap. Waar voorheen in dierentuinen dieren werden ‘getoond’ in kleine hokjes, wordt nu het natuurlijke leefmilieu nagebootst en zie je in dierentuinen dieren op grote grasvlakten, op rotsen, nagebouwde woestijnen en in grote, levensechte aquaria. Ook in het Dolfinarium in Harderwijk is daarvan sprake. Zo is er voor de dolfijnen een grote binnenzee (De Lagune) gemaakt waarin ze relatief vrij kunnen leven. Ook voor walrussen en zeehonden zijn natuurlijke milieus zoveel mogelijk nagebootst.
De dieren die dagelijks optreden in de show verblijven in een kleiner verblijf, maar voor alle dieren is er enorm veel aandacht voor welzijn, voeding en omgeving. Natuurlijk is het Dolfinarium een bedrijf met als doel het maken van winst en daar is het op gericht. Waar vroeger het voeren van de zeeleeuwen een geweldig hoogtepunt was, wil het publiek nu een show met spektakel en audiovisuele effecten. Voor de dolfijnen, die er optreden maakt dat niet zoveel uit. Ook vijftig jaar geleden sprongen ze al vijf meter hoog en hapten een haring uit de handen van hun verzorger, sprongen door koepels, dansten ze in het water en kwetterden vrolijk als ze dat gevraagd werd. Dolfijnen spelen graag en de interactie tussen mens en dolfijn is erg bijzonder. Of dolfijnen gelukkig zijn is daarmee niet gezegd, evenmin of ze ongelukkig zijn trouwens. Bij een mens is dat al een moeilijk te meten emotie maar bij een dier is dat zeker het geval.
Mijn indruk is dat er dieren zijn in Nederland die veel ongelukkiger zijn dan de veertig dolfijnen in Harderwijk. Denk maar eens aan de vijfhonderd grote grazers die jaarlijks in de Oostvaarderplassen worden afgeschoten omdat ze anders verhongeren. Of de duizenden varkens, opgepropt in vrachtwagens onderweg naar Italië, om als parmaham te worden verwerkt. Drie dagen in een vrachtwagen, zonder water en met enorm veel stress. Of de duizenden huisdieren die worden mishandeld, onvoldoende verzorgd of vereenzamen en permanent lijdend onder de nukken van hun baasjes.
Maar bij de Oostvaarderplassen is het eenzaam demonstreren, evenals bij de grens van Oostenrijk/Italië . Dat kun je beter in Harderwijk doen bij het Dolfinarium. Daar krijg je zeker aandacht. In die zin is het Dolfinarium een unieke attractie met een grote aantrekkingskracht voor zowel dagjesmensen als actievoerders.
