Als ik stilzit, ga ik hardlopen

Door Petronella van het Goor - Volgzaam is ze nooit geweest, gedreven was ze altijd al. Suzanne van Harten is de middelste van drie meiden, geboren in een babyboom stabiel nest. "Mijn ouders zeggen nu dat ik als kind al heel zelfstandig was en alles zelf wilde uitzoeken."

Op de middelbare school liep ze vijf jaar lang als perfectionist op haar tenen

"Ik moest en zou de havo doen, want daar was ik aan begonnen en dat maakte ik dus af. Een stapje terug deed ik niet, want dat voelde als opgeven en dat kan ik niet. Niet fysiek en niet in mijn hoofd." Dat klinkt heel dapper, maar ook vermoeiend en soms zwaar. "Dat klopt. Ik overschreeuw mezelf nog wel eens. Mensen zien ook alleen wat ik laat zien, niet wat er allemaal is. Alle mensen die het perfect voor elkaar lijken te hebben, hebben ook een onzekere of donkere kant. De onzekerheid heb ik grotendeels 'overwonnen', maar die donkerte kan me nog steeds zomaar verlammen." Vooral in deze tijden van het jaar. Herfst en winter. "Die donkere dagen voor Kerst zijn gelukkig weer voorbij, die kleuren bij mij alles grijs en zwart. Vanaf mijn pubertijd heb ik al last van een winterdip." Van september tot en met april ontbijt Suzanne dan ook bij haar daglichtlamp. Maurice, de hond, helpt bij het naar buiten gaan. De zinnen verzetten. "Ik ben gewoon gemaakt voor een winterslaap", grapt ze.

Van zelf willen naar zelf moeten

Het alles zelf willen doen had als gevolg dat ze op haar zeventiende al ging werken en ook op jonge leeftijd al het huis uit ging. "Op mijn 21e had ik er al spijt van dat ik niet verder ben gaan studeren, maar zie daar maar eens op terug te komen als je gewend bent aan zelfstandigheid." Inmiddels heeft ze dat alweer ruimschoots ingehaald. Ze lacht bij de herinneringen aan 'op zichzelf'. "Ik wist helemaal niets, maar wilde wel alles zelf doen. Met als resultaat dat mijn vriend, voor wie ik ging koken, een kipfilet geserveerd kreeg die aan de buitenkant zwartgeblakerd was en aan de binnenkant nog bevroren." Maar, zoals het een doorzetter betaamt, heeft ze leren koken, al is het nog steeds geen hobby.

Suzanne was achttien toen ze haar eerste man leerde kennen. Ze was 24 toen ze trouwden, "want we waren zo'n leuk stel, het was vooral voor de omgeving zo’n logische stap", 27 toen ze moeder werd en 32 toen ze ging scheiden. "Mijn jongens waren pas 5 en 2." De tropenjaren braken aan. "Mijn ex-man en ik besloten destijds dat ik zoveel mogelijk thuis bleef voor de kinderen; hij zou werken en voorzien. Ik werkte een dag in de week bij een bouwbedrijf. Na de scheiding werden dat er per direct vijf, zodat ik met de jongens in ons huis kon blijven wonen." Dat waren hectische jaren. "Natuurlijk is het naar en bezorgt het je een schuldgevoel als je zoveel moet werken. Ik probeerde het voor de kinderen zo 'normaal' mogelijk te houden." Ze regelde oppasjongens uit de straat voor de naschoolse opvang, "want die voetballen met ze" en ze belde elke dag na schooltijd even, "zodat de boys niet hun verhaal al kwijt waren als ik een keer thuis kwam." Het gevoel dat ze zo terug kan roepen uit die tijd, is de stress. "Zo was er een wekelijkse zwemlesochtend, van 7.15 tot 7.45. Daarna werd er gedouched. Met zo’n springler systeem en lollige badmeesters was ik geregeld nat. Kind naar school, ik met natte sokken naar werk. Altijd en overal was er stress. Dat blijf je lang voelen."

Maximaal hooghouden

Het was in die periode dat ze Leo, haar man, leerde kennen. "Zijn jongste zoon zat in het zelfde afzwemgroepje als mijn oudste". Na een paar jaar besloten ze te gaan samenwonen. Een hele nieuwe fase brak aan. "Leo heeft uit een eerder huwelijk drie kinderen. Dus we waren ineens heel vaak met zeven." En al kende die periode ook zeker voor Suzanne de nodige uitdagingen, het samen zijn gaf in ieder weer veel perspectief. "Nu al onze kinderen het huis uit zijn, is het rustiger. Ik hoef niet meer te zorgen, er zijn minder ballen hoog te houden." Al is het wel zo dat Suzanne de ene bal nog niet heeft neergelegd of ze pakt de andere al weer op. Ze lacht. "Dat is wel zo ja." Ze vindt het moeilijk om nee te zeggen. "Omdat ik het idee heb dat mensen mij vragen omdat ze echt denken dat ik kan helpen, niet ook iemand anders, ik. Anders zouden ze het toch niet vragen? Dan moet ik daar van mezelf tijd voor maken." Zo deed en doet ze in de afgelopen jaren de Aaltjesdagen, Café de Liefde, De Tafel van Eén van Woman Inc., rende ze tussendoor nog de marathon van New York en werkt ze meer dan fulltime aan haar eigen bedrijf SUZ&ZO. "Ik kon in de marathon op het eind nog een sprintje trekken in Central Park. Ik had zoveel getraind, het kon niet mislukken." En zo doet ze alles. Want mislukken is geen optie. "Hardlopen is voor mij ook een goede manier om deze tijd door te komen. Deze donkerte. Vizier op ver en gewoon gaan."

Linda op het toilet

In een gewone week, "als alles loopt", werkt Suzanne zo'n zestig uur in de week. De dag begint rond 7 uur en eindigt vrijwel altijd na middernacht. "Ik heb een abonnement op de Linda, die lees ik op het toilet of in bad." Studeren doet ze nog steeds. Nu is dat een studie Vastgoed en Makelaardij. "Ik doe mijn huiswerk tijdens het föhnen van mijn haar." Ze kan niet niets doen. "Als ik stil zit, val ik in slaap, dus dan kan ik maar beter doorgaan toch?"

Als Leo niet thuis is, heeft ze helemaal geen rem. "Dan werk ik zo tot twee uur 's nacht door." Omdat ze het zo leuk vindt? "Nee, het gebeurt gewoon." De enige plek waar ze alles los kan laten, waar ze overdag ook stil ligt, is in een warm land, op een lekker bed bij een wit strand. "Emigreren naar een warm land, waar de zon altijd schijnt, staat dan ook nog wel op mijn wensenlijstje", zegt ze lachend. "Net als het aansturen van een internationaal bedrijf waar alleen mannen werken. Of een Starbucks beginnen in Harderwijk, of met mijn zusje een Bagels&Beans. Die ontbreken hier nog en zouden het prima doen. Misschien als ik deze studie heb afgerond." Ook hoopt ze ooit oma te worden. "Het lijkt me mooi om voor het kind van een kind te kunnen zorgen en deze heerlijk te verwennen. Maar stiekem vooral om dat bij Leo te zien. Een kind van ons samen is er nooit geweest."

Of ze gelukkig is? "Als ik eerlijk ben heb ik moeite met dat woord. Dankbaar? Ja. Tevreden? Meestal wel. Blij? Heel vaak. Ik ben een rijk mens, getrouwd met de allerliefste, knapste, mooiste en grappigste. Ik heb geweldige kinderen. Fijne en trouwe vrienden. Mijn ouders leven nog. Lieve zussen. Breed sociaal leven. De beste hond. Een heerlijk huis. Een eigen bedrijf. Ben gezond en fit. Wat wil je nog meer zeggen ze dan toch? Maar toch blijf ik een onrustig bijtje en zie ik elke dag wel dingen die anders kunnen. En ook anders moeten. En als ik niet uitkijk zet ik dan weer wat op mijn lijstje erbij. Kan je in deze wereld uberhaupt wel zeggen dat je gelukkig bent?"