Geen eindexamens dit jaar. Ideaal voor de leerling met ernstige faalangst, maar voor de rest. Ik vind het sneu. Het is een overgangsrite, letterlijk. En ik kan het weten, ik deed het twee keer. In het jaar 2000, toen de meeste eindexamenleerlingen van nu nog niet eens een idee waren en in het jaar 2003.
Ik was altijd ruim op tijd aanwezig, ik vond het fijn al te zitten als de rest binnendruppelde. Om gezichten te lezen, het rumoer voor de lange stilte nog even mee te pakken, de tijd nemen om te voelen of mijn blaas het twee uur vol zou houden. En de tijd hebben om de afweging te maken. Wel of niet nog even snel naar de wc?Ik zie mezelf nog zo staan voor de deuren van de gymzaal. De tas in de rekken, jas er bovenop. Gewapend met potlood, puntenslijper, gum, flesje water en wat Dextro op zoek naar het tafeltje met mijn naam er op.
Wat me van beide keren vooral nog bijstaat, is de spanning. Die heerlijke spanning van afsluiten en iets nieuws beginnen. Laatste loodjes. Het leren zat er op, de echte inspanning was geleverd. Het was de repetitie der repetities. Maar ook niet meer dan een herhaling van zetten. Ik had het allemaal al eens eerder gedaan.
De opluchting na dat laatste examen. Voor altijd vrij. Zo voelde dat. Tot de datum van de uitslag naderde. Op het oog heel zen, maar onderhuids strak van de spanning. En dan, de vlag uit. Geen verjaardag overtrof ooit mijn examenfeest. Herinneringen aan die tijd zijn legio en het gevoel is zo gemakkelijk op te roepen. Ogen dicht en ik ben weer daar.
Ik vind het zo sneu voor de lichting van 2020. Jullie zijn zo ineens klaar. Geen laatste schooldag, geen afsluiting. Want of je middelbare schooltijd een goede was of één lange nachtmerrie, het heeft een einde nodig en die krijgen jullie niet. Daarom ben ik benieuwd. Naar jullie verhaal. Over de afgelopen jaren, maar ook over de afgelopen weken. Om er toch een soort einde aan te breien. Mail me, op [email protected].
Petronella