Mevrouw Wicky Mulder-Keller viert 100ste verjaardag

Woensdag 7 december viert mevrouw A.W. Mulder - Keller haar 100-ste verjaardag. Burgemeester Harm-Jan van Schaik bracht haar een felicitatiebezoek.

Levensloop 100-jarige Wicky Mulder-Keller

Mevrouw Mulder 100 jaar

Op 7 december 2022 vieren 5 generaties (3 kinderen, 7 kleinkinderen, 2 achterkleinkinderen en 1 achter-achter kleinzoon) de 100ste verjaardag van mevr. Wicky Mulder-Keller, geboren in Pekalongan, een klein dorpje aan zee op Java, voormalig Nederlands-Indië. Samen met haar ouders, 5 jaar oudere zus Enneke en pleegzus Eddie woonde ze op de suikeronderneming waar haar vader werkte, in een groot huis met een statige veranda, omringd door fruitbomen. Naar school ging ze in de grote stad, anderhalf uur reizen met paard en wagen. Later moest ze bij de nonnen op school, waar ze minder leuke herinneringen aan heeft, maar ondanks dat had ze een onbezorgde jeugd en schooltijd. ‘Ik heb in de zevende hemel gewoond, zeg ik altijd’.

Op de HBS leerde ze Joop Mulder kennen. Ze werden meteen verliefd, maar toen ze net afgestudeerd waren brak in 1942 de oorlog uit. Wicky was toen 19 jaar. Samen met haar moeder, zussen en 2 jarige neefje werd Wicky van het een op het andere moment geïnterneerd. ‘Je werd gewoon opgehaald en in karren gegooid’. Het werd een tocht, met veel lopen en een treinreis van drie dagen zonder eten en drinken, naar een interneringskamp in Banyubiru. ‘Mijn moeder had één been, dus ik had haar op mijn rug. Wat dat betreft denk ik, wat was ik toen sterk’.

In augustus 1945 capituleert Japan en worden ze uit het kamp bevrijdt. Al die tijd had ze niet geweten waar Joop was, of hij überhaupt nog leefde. Dit kon je nagaan via het Rode Kruis. Na drie dagen in de rij te hebben gezeten, hoorde ze dat Joop in Japan zat. Hij had daar in de mijnen moeten werken bij Nagasaki, waar de 2de atoombom is gevallen. Haar moeder waarschuwde haar, dat ze volwassen waren geworden door de oorlog en ze niet moest schrikken als zij Joop niet meer leuk zou vinden, of andersom. ‘Maar we zagen elkaar en waren weer helemaal gek op elkaar’.

Een paar maanden later zijn ze in Soerabaja getrouwd. ‘De bruiloft was heel slecht!’, volgens Wicky. Joop zat in het leger (onafhankelijkheidsoorlog Indonesië) en kwam aan met drie jeeps, gevuld met militaire vrienden die via de trapleuningen naar beneden roetsjten naar de trouwzaal. Ze trouwden en twee uur later moest Joop weer naar het front. In Soerabaja werd in 1947 hun dochter Marjolijn geboren. Met de onafhankelijkheidsoorlog in volle gang, vertrok het gezin op het troepenschip De Johan van Oldenbarnevelt naar Nederland waar zij in februari 1948 aankwamen met enkel een kleine koffer. Het idee was om later weer terug te keren, maar dit is er niet meer van gekomen.

Eenmaal in Nederland konden ze gauw terecht bij familie in Hilversum, waar het gezin een huis deelde met zus Enneke, inmiddels weduwe, en haar 2 kinderen Henk en Elske. Daar kwam ook hun zoon Rob in 1952 ter wereld. In ’57 kregen ze een huis toegewezen in Harderwijk, omdat Joop daar op de WGF kazerne zat. Hier hebben ze echt hun draai gevonden en leven opgebouwd. Eerst op de Tromplaan, waar in ’57 hun jongste zoon Eric werd geboren en in ’66 hun oudste kleindochter, om vervolgens in 1970 naar de Queridostraat te verhuizen. Terwijl de kinderen naar school gingen, werkte Wicky bij Hevea en de Belpa. Na de pensionering van Joop hebben zij samen nog een aantal jaren voor tafeltje-dekje eten bezorgd en een moestuin gehad. Wicky en Joop hielden ook erg van reizen. Vaak samen met het gezin van zus Enneke. Eerst met de tent en toen de kinderen groot waren en het huis uit waren, kochten zij een caravan en gingen ze met hun drieën op vakantie.

Wicky en Joop waren net 50 jaar getrouwd toen Joop in 1996 kwam te overlijden. Dit is al 36 jaar geleden, maar ze mist hem nog elke dag. ‘Ik heb zo’n goed leven met die man gehad, dat vergeet je nooit. We begrepen elkaar, deelden lief en leed en waren blij dat we bij elkaar waren’.
Na het overlijden van Joop is Wicky naar een kleiner appartement gegaan op de Mecklenburglaan. Toen op zichzelf wonen steeds moeilijker werd vanwege een been amputatie, is zij naar de aanleg verhuisd en sinds een paar jaar woont zij op de Boerhaavehof, waar ze het goed naar haar zin heeft.

Of ze had gedacht dat ze 100 zou worden? Nee. Eerst is haar been geamputeerd en vlak na haar 90ste verjaardag is zij zo ziek geweest, dat haar kinderen en kleinkinderen haar meegenomen hadden uit het ziekenhuis naar huis om daar te kunnen sterven, van alle toeters en bellen af. Na drie weken was zij er echter weer helemaal bovenop. Het Tropisch Mirakel, noemde de verpleging haar. Haar familie is ervan overtuigd dat Wicky gewoon nog niet klaar is om te sterven. Ze geniet nog te veel van haar familie en het leven om haar heen.