Door Petronella van het Goor - Hij had ze allemaal uitgenodigd, vrienden, kennissen. Hij wilde zijn verhaal vertellen, delen van wie hij is, de lessen die hij had geleerd. “En een aantal bekenden vertelden dat ze er zouden zijn. Het café zou vol moeten zitten.”
Hij doet er luchtig over, iets te luchtig. “Ja”, geeft hij dan toch toe. “Het raakt me dat ze er niet zijn.”Maar als het interview met Gert Breman begint, een kwartier later dan gepland omdat hij nog laatkomers verwachtte, zit er misschien twaalf man
Want het is wat hem áltijd triggert. Het niet genoeg zijn. Niet interessant genoeg om naar te luisteren, niet leuk genoeg om mee om te gaan als er niets te halen valt, niet goed genoeg om van te houden. Dat begon in zijn jeugd. Hij was de jongste van zes en groeide op in een streng christelijk gezin. “En dan bedoel ik twee keer per zondag lopend naar de kerk. Niet buiten spelen, geen televisie.” Zijn vader ging regelmatig uit preken. “Hij vertrok dan op zaterdag en kwam maandag terug, want op zondag werd er natuurlijk niet gereisd.” Dat waren de ‘goede’ weekenden. “Ik had meer met mijn moeder.” Liefdevol was zijn jeugd niet. “Ik heb nooit gemerkt of gevoeld dat er van me gehouden werd. Het werd sowieso nooit gezegd.”
IJscokar
Een ondernemersgeest had Gert al jong. Op zijn tiende kocht hij spulletjes uit het handelsblad die hij voor meer doorverkocht. Op zijn dertiende reed hij rond met een ijscokar waar hij regelmatig onder schooltijd mee ging venten. “Na schooltijd stond ik dan bij het station, ik trakteerde mijn klasgenoten op een ijsje, als beloning voor hun zwijgen.” Hij hield niet van school. Hij schopte het tot aan Havo 5, maar toen hij zakte voor zijn examen was het mooi geweest. “Ik wilde de handel in om mijzelf te bewijzen. En dat is gelukt. Tot mijn negentiende zat ik ‘in de kaas’, zoals ze dat toen zeiden. Daarna ‘ in de koffie’
Voor het oog
Gert trouwde op zijn twintigste en werd zeven jaar later vader. Met zijn ex-vrouw kreeg hij drie kinderen. “Zo op het oog een prachtig gezinnetje. Elke zondag naar de Christelijk Gereformeerde Kerk in Scherpenzeel, zakelijk alles goed voor elkaar. Maar onder die oppervlakte zat het niet echt goed. Ik was niet echt gelukkig.” Hij ging na 28 jaar huwelijk vreemd met een eveneens getrouwde vrouw uit het dorp, dat kwam uit en een scheiding volgde. “Even ben ik alleen geweest, omdat ik dacht dat het beter was. Maar al snel bleek dat voor mij onzin. Waarom? Voor wie?” Gert en Nytha gingen samen verder. Gert verkocht zijn aandelen in het koffiebedrijf, Nytha nam ontslag en samen begonnen ze opnieuw, in Harderwijk.
Goed genoeg
De God, die Gert jarenlang voor de bühne volgde, werd in die eerste jaren in Harderwijk meer persoonlijk. Hij ontmoette mensen die hem een liefdevolle God lieten zien, hij kreeg dromen, las boeken, kreeg honger. “Ik weet nu dat God mij liefheeft, mij, Gert, zoals ik ben. Ik weet het, maar ik ervaar het niet zo vaak. Het is die erfenis van vroeger en het leven daarna. Ik heb nooit echt geleerd wat houden van is, ik weet niet hoe het moet. Of ik dat wel kan. Ik heb me nooit goed genoeg gevoeld om van te houden. En zomaar accepteren dat iets zo is, dat heb ik nooit gekund. Ik wil het waard zijn, verdienen. En dat is nou net niet de liefdestaal van God.” Gert verlangt naar de hemel, niet naar de dood, wel naar de hemel. “Of naar helemaal weg zijn, naar een plek waar die vraag er niet meer toe doet.”
Altijd onrust
Sinds de verkoop van zijn bedrijf, elf jaar geleden, is Gert andere ondernemers gaan helpen. Hij is sparring partner voor ondernemers. “Daarnaast help ik mijn oudste zoon met de opbouw van zijn bedrijf. Verder ben ik eigenlijk altijd wel bezig. Sport, reizen, sociale verplichtingen. En ik ben altijd op zoek naar het volgende project, iets om te starten. Er is veel onrust in mij.” Hij wil wel wachten tot God duidelijk maakt wat hij moet doen. “Maar dat duurt me dan weer te lang en dan heb ik zelf wel weer wat gevonden.”
Uit zijn hoofd, in zijn hart. Dat is wat Gert graag zou willen. “In mij is een enorm verlangen om te kunnen ontvangen. Stil te zijn en te aanvaarden. Om eindelijk echt te geloven dat ik goed ben zo. Geliefd door de Vader.”
