Door Joanna Brouwers - “Ik zal zorgen dat de koffie klaarstaat.” Dat klinkt als een gezellig vooruitzicht. Hennie Vierhout, 81 jaar, werkt al 44 jaar als vrijwilligster op Sonnevanck. Volgende week neemt Zorggroep Noordwest-Veluwe afscheid van haar, maar voordat we dat doen, gaan we eerst in gesprek met deze hartverwarmende vrouw.
Een kleurrijk verhaal vol belevenissen en ervaringen. “Alles doe ik uit liefde”, zegt Hennie, “dat is mijn drijfveer. Hoe mooi is het als je van een droevig gezicht een blij gezicht kan maken? Of iemand kan motiveren tóch mee te doen aan een gezamenlijk spel? Dat is toch fantastisch!”“Wil je melk? Ga maar alvast naar binnen.” Terwijl de melk nog kookt, begint Hennie te vertellen
Sonnevanck
Vierenveertig jaar geleden kreeg Hennie de smaak te pakken om oudere mensen te helpen via vrijwilligerswerk. Op Sonnevanck leerde men haar al snel kennen als de vrolijke empathische vrouw, die iedereen kon enthousiasmeren voor een spelletje, zingen, dansen of sporten. “Ik heb zelfs een keer tijdens een spel rondom de Olympische Spelen een oudere ‘gehuldigd’ met een nepmedaille. Ik kon het niet laten er een creatief schepje bovenop te doen. Wat een schik hadden we!”, zegt Hennie lachend.
Ik ga door
“Ik heb veel meegemaakt en veel zien veranderen. Corona hoort daar ook bij. Alles werd ineens anders. Hartverscheurend vond ik het. Niet zozeer voor mijzelf, maar meer voor de ouderen op Sonnevanck. Ik vond dat een heel moeilijke periode.”
En wat gaat u doen na Sonnevanck? “Ik ga door!”, zegt Hennie. “Er zijn nog genoeg kennissen, buren en vrienden waar ik naar toe kan gaan en die ik kan helpen als het nodig is. Stilzitten kan ik niet. En een verjaardagskaart en cadeautje naar iemand brengen vanuit de kerk, blijf ik ook nog doen. Laatst zei iemand: “Hoe wist je dat zij van cyclamen hield?” Ach, een kwestie van opletten, goed luisteren en onthouden.”
Afscheid
Volgende week neemt Hennie officieel afscheid van Sonnevanck en wordt ze als vrijwilligster extra in het zonnetje gezet. “Dat vind ik wel spannend”, zegt Hennie. “Je staat zo in de belangstelling en daar houd ik niet zo van. Ik heb gewoon gedaan wat ik kon, dat is toch niets bijzonders?” We praten daar nog even verder over, hoe geven soms makkelijker is dan ontvangen. En dan zit het gesprek erop. Terwijl ik mijn spullen inpak, zegt ze ineens: “Nu hebben we het niet eens over jou gehad! Dat is ook wat!” En zo is Hennie. Voor andere mensen zorgen, dat vindt ze heerlijk!
