Door Marco Jansen - Na het teleurstellende einde van het vorig seizoen toen Hierden in Hattem de finale van de nacompetitie verloor van DOS’37, was er nu wel feest. Zonder zelf in actie te komen zag Hierden achtervolger Unicum struikelen tegen FC Horst. Met nog een duel te gaan is de voorsprong van vier punten niet meer in te halen. Keeper Wouter Polhoud, aanvoerder Jan Jurriën Hop en trainer Bert van Hunenstijn blikken terug.
In de kantine volgden ze via het scherm de ontwikkelingen in Lelystad, waar voorzitter Gert-Jan Prophitius de stand van zaken doorgaf. “Je hebt het niet in eigen hand, maar het was een prachtig gebeuren om mee te maken. De kantine werd steeds voller. Toen het kampioenschap binnen was, maakte dat veel los. Het was één groot feest.”“Het was heel apart, maar ook mega spannend. We gingen om 12.00 uur met driekwart van het team lunchen bij restaurant Monopole en daarna gingen we met z’n allen op de fiets richting Hierden. Daar was in de kantine een beamer geregeld”, vertelt keeper Wouter Polhoud
Twaalf keer de nul
Polhoud denkt dat Hierden meer een team is geweest dan Unicum. “We zijn een hecht team met spelers en staf en hebben geen mannetjes of individuen. We zoeken elkaar ook in de kantine en buiten het voetbal op. Vorig jaar hebben we al een heel goede basis neergezet. De spelelementen zijn dit jaar alleen maar verbeterd. Je moest wel altijd 100% aan staan in deze lastige competitie. De laatste weken lieten we het wat liggen, maar ook Unicum had ups en downs.”
Polhoud (25) uit Harderwijk is bezig aan zijn tweede seizoen in Hierden. Bij zijn vorige club VVOG was hij niet onomstreden. “Ik was dan weer wel, dan weer niet eerste doelman. Als je altijd bij dezelfde club hebt gespeeld, is het even wennen bij een nieuwe club. Maar het vertrouwen van een aantal spelers en de trainer was enorm. Ik wilde weer spelen en ritme en ervaring opdoen. Dat is zeker gelukt; ik heb veel wedstrijden gespeeld. Vorig jaar alleen twee wedstrijden in de nacompetitie niet door vakantie. Dit jaar heb ik alles gespeeld. Ik heb uiteindelijk ook wel belangrijke ballen gepakt en in de competitie twaalf keer de nul gehouden. Ik heb een heel goede wisselwerking met de verdediging. Die probeer ik altijd zo goed mogelijk neer te zetten. We hebben maar zeventien goals tegen, dat zegt ook wel wat.”
Keeper Wouter Polhoud (rechts) viert de titel met collega-keepers Niels Doornhof, Milan Foppen en de keeperstrainer Michel Versteeg. Foto: Gerrit Boonen
Kampioen worden enige doel
Aanvoerder Jan Jurriën Hop moest het titelfeest aan zich voorbij laten gaan. Hij was met vrienden een weekendje weg in Kroatië. “Ik houd altijd rekening met het speelschema, dit moet bij mij altijd buiten de wedstrijden om. Ik zeg geen training of wedstrijd af. Toen we kampioen konden worden kwam ik in een bepaald dilemma. Hoe zouden mensen reageren als ik er niet bij zou zijn? Ik heb het goed overwogen en had geen garantie dat Unicum niet van Horst zou winnen als ik thuis zou zijn. Ik ging er zelf niet van uit. Ik had ook gehoopt om er de laatste wedstrijd tegen Nunspeet nog om te moeten strijden. Op het veld promoveren in een wedstrijd met de supporters is toch het mooist, dat heb ik in 2012 met Hierden en in 2016 met VVOG meegemaakt. Mijn vrienden hielden de stand bij en na 80 minuten was het nog 0-0. Toen heb ik contact gelegd met Ewout Mulder, die het in de kantine volgde. En toen het afgelopen was kreeg ik een felicitatie berichtje van mijn vader dat ik kampioen was. Zonder dat ik het wist hadden mijn vrienden een kampioensshirt meegenomen wat ik op de boot heb aangetrokken.”
Trots
“Ik kan trots zijn op hoe we het afgelopen jaar gespeeld hebben. De doelstelling een plek in de top vijf halen vond ik veel te voorzichtig, mijn enige doel was kampioen worden. Ervaren en gewaardeerde krachten zijn vorig jaar gestopt, maar nieuwe jongens zijn belangrijk geweest. Gelukkig heb ik daar ook een groot aandeel in gehad. Dat doet me als sporter heel erg goed. Dit voelt ook echt als mijn eerste kampioenschap. Ik ben met Hierden ook kampioen geworden bij Unicum onder Etie Jansen. Toen was ik net 20 jaar, maar was mijn aandeel beperkt tot invalbeurten. Dat voelde niet als mijn kampioenschap. In 2017 is Hierden ook kampioen geworden maar toen was ik er niet bij.”
Hop wordt op 25 mei 35 jaar en kijkt uit naar een mooie dag. “De ontlading van het kampioenschap met mijn team heb ik niet kunnen vieren, maar dat doe ik graag zaterdag tegen een tegenstander Nunspeet die nog heel veel te winnen heeft.”
Jan Jurriën Hop vierde in Kroatië het kampioenschap van Hierden. Eigen foto
Succesvol project
Kampioen worden terwijl je niet speelt was voor Bert van Hunenstijn een waanzinnige happening die hij nog nooit had meegemaakt. De trainer sluit een project van twee jaar succesvol af. De coach uit Ermelo, die naar Sparta Nijkerk vertrekt, is dan ook heel trots op hoe de afgelopen twee jaar zijn verlopen. “Ik trof bij mijn komst een club in mineur aan, de eenheid was een beetje weg. Jacco van ’t Slot en Ariën van Nijhuis hebben aangevoeld dat ik de man was om de neerwaartse spiraal een halt toe te roepen. Ik zou het een jaar doen, maar de samenwerking verliep zo soepel dat ik er nog een jaar aan vast heb geknoopt. Ik heb mijn visie overgebracht, mensen bewust gemaakt van hun verantwoordelijkheid en hen samengebracht om samen doelstellingen te halen. Hierden is een club met hardwerkende vrijwilligers die wel richting nodig hebben. Ik heb wat vernieuwingen en professionalisering doorgevoerd en het vuurtje dat er al was, weer aangewakkerd. Ik beleef mijn sport als topsport en mensen hadden nooit gedacht dat bij Hierden een topsportmentaliteit ook toepasbaar is. Dat is met de jongens van en rondom het eerste elftal uitstekend gelukt. Toen het elftal ging winnen, zag je het geloof, het zelfvertrouwen en de trots terugkeren.”
De Ermeloër vindt dat Hierden een heel regelmatig seizoen heeft gespeeld. “We hebben maar één week niet bovenaan gestaan, er is constant op ons gejaagd. De onderste vijf van vorig jaar gingen eruit en de klasse werd aangevuld met eersteklassers SVI, DOS Kampen, Nunspeet en Epe. Unicum was dit jaar sterker dan vorig seizoen. Voor ons was Lars van Wetering een prachtige buitenkans die zich meteen liet gelden. Het is knap dat wij kampioen zijn geworden. De groep is heel trainbaar, tegenstanders werden verrast door onze speelstijl waarmee we konden variëren en dat op de juiste momenten deden. Ze hebben veel van zichzelf gevraagd en de gunfactor naar elkaar is erg groot. Ik denk dat er nog rek in deze spelers zit en hoop dat de nieuwe trainer de tijd gegund krijgt om ze verder door te ontwikkelen.”
