Het is goed zo... column

Mijn vrouw maakte me wakker, donderdag 10 november. Ik heb weer slecht nieuws voor je, zei ze tegen me; Leonard Cohen is dood, ik lees het zojuist op internet. 

Ik bewoog me traag vanuit de slaap naar het land der levenden. Hoe erg kun je schrikken als iemand dood gaat die 82 jaar oud is en die zelf heeft aangegeven dat het klaar is!

Toch schrok ik er van en zocht op Youtube onmiddellijk naar mijn meest favoriete nummer....'' Famous blue raincoat.'  Even later klonk zijn sonore diepe stem met dit meest treurige liet aller tijden door de slaapkamer  en zo werd ik die ochtend een beetje wakker. Leonard Cohen, de anti-ster uit mijn jeugd. Die met zijn treurige, depressief makende songs diepe indruk op me maakte en wiens muziek ik te pas en te onpas draaide, vooral als mijn gemoed daar aanleiding toe gaf. Ooit bedacht ik me dat ik zelfmoord wilde plegen met het fameuze 'Famous blue raincoat' op de achtergrond. Maar goed, dat kun je later altijd nog doen en van uitstel komt afstel. Vandaar dat ik hem overleefd heb, maar het had evengoed anders kunnen zijn.

'Leonard Cohen', ik verloor hem jarenlang uit het oog. Zijn LP's bleven overigens bewaard in de box met nostalgische oude muziek. samen met de LP's van Cuby and the Blizzards, Boudewijn de Groot en andere helden van de jaren zeventig.  'Songs from a room, Songs of love and hate, Various positions'. Bij tijd en wijle draaide ik ze op mijn nieuwe retro pick-up, inclusief bobbels en krassen die het geluid authentiek maken.       
                                       
Mijn  zusje sleepte me mee naar zijn laatste concerten in Nederland, de eerste keer in de Westergasfabriek in Amsterdam, de tweede in het Olympische Stadion en de laatste keer in Ahoy in Rotterdam. Prachtige avonden waarin Leonard Cohen boven zichzelf uitsteeg, en waarin hij ruim drie uur op het podium stond, omringd door schitterende zangeressen en prachtige muzikanten. Unieke avonden, waarin een artiest op hoge leeftijd tot het uiterste ging met zijn songs. Het bleek een heer van stand, keurig gekleed, vriendelijk naar medewerkers en totaal gericht op zijn publiek. Het waren prachtige concerten en ik ben blij dat ik ze heb meegemaakt.

Goed. Je bent oud. Marianne,  de liefde uit je jeugd is overleden. De Nobelprijs voor de literatuur gaat naar Bob Dylan, een collega, die met rauwe stem zijn songs in de microfoon schreeuwt en die ze in hooguit tien minuten op papier zet. Ook een kunst, maar toch iets anders dan de lange maanden die jij op je poëtische teksten hebt zitten zweten, concept na concept, proef na proef, tot het helemaal en volledig klopt.
Dan wordt,  geheel tegen de verwachting in Donald Trump verkozen tot President van de U.S.A. Natuurlijk ben je Canadees en kun je altijd terug naar Montreal. En misschien zijn ze zelfs in Israel nog wel blij met je komst. Want als oude Jood kunnen ze vast nog wel gebruik van je maken om wat internationale sympathie te oogsten, iets wat in Israel tegenwoordig lang niet meer vanzelfsprekend is. Maar in de U.S.A. onder Trump wil je zeker niet blijven.

Maar voor jou wordt het ineens helder. Zo wil ik niet verder. Het is mooi geweest. Ik zet 'Famous blue raincout' nog maar eens op en heb er vrede mee. Het is helemaal goed zo...

Theo Bakker (Pressbaker)