Door Petronella van het Goor - Het zal je maar gebeuren. Je hele leven heeft zich tot je veertiende afgespeeld op dezelfde plek in Hierden en dan besluiten je ouders te emigreren naar een dorpje op het Franse platteland, 850 autokilometers verwijderd van Utrecht. Jij bent de enige uit het gezin die mee moet, want je oudere broers werken al en je zus studeert.
Natuurlijk kwam het niet uit de lucht vallen. Zijn ouders hadden het er al maanden over, er is veel over gepraat, aan diezelfde keukentafel. Maar toch. Hij herinnert zich die dag nog goed. “Mijn broer is boven met me gaan praten en toen werd ik wel iets rustiger.” In de maanden er na wende hij voorzichtig aan het idee. “Ik was niet heel enthousiast, maar besloot wel mee te werken aan de hele verhuizing.” Kramer, inmiddels zestien, is nog steeds niet helemaal verfranst, maar voelt zich wel thuis in St. Félix. Op de vraag hoe hij het vindt in Frankrijk, is geen gemakkelijk antwoord te geven. “Leuk? Spannend? Ook wel weer een uitdaging en soms heel moeilijk. Ik ben er nog niet helemaal uit.”Het overkwam Mark Kramer. “Ze vertelden het me aan de keukentafel in ons huis in Hulshorst. Ik ben naar boven gerend en heb mijn hele kamer overhoop gehaald. Ik was zo boos. Ik had net mijn keuze gemaakt voor een profiel op school, daar ging een heel traject aan vooraf en dan gebeurt er zoiets.”
Lange werkvakantie
Het eerste jaar was voor hem best zwaar. “Net na de verhuizing, de eerste maanden, voelde het vooral onwerkelijk. Het was een soort hele lange werkvakantie. We waren druk bezig met het woonhuis en het landgoed. Ik hielp mijn ouders met de verbouwing en het opzetten van de glamping. St. Félix voelde toen als buitenland, niet als woonplaats.” Toen hij voor het eerst in Frankrijk naar school ging, na de zomervakantie, begon het voor Kramer meer te lijken op een variatie op normaal.
“Ik ging naar een vrij kleine middelbare school in de buurt. Daar waren bijna geen Engelstaligen en mijn Frans was nog niet zo goed. Aansluiting vinden was dus niet heel gemakkelijk.” Op die eerste school zat hij bijna anderhalf jaar. “Uiteindelijk heb ik daar wel een beetje mijn draai gevonden, maar vriendschappen ontstonden er niet. Dat is ook moeilijk als je niet echt gesprekken kunt voeren.
” Sinds een jaar zit Kramer op een andere middelbare school, een veel grotere, met een internationale klas. “Met die klasgenoten heb ik goed contact. Niet buiten school om, maar daar heb ik niet zoveel behoefte aan. Ik ben graag op mezelf.” Ook is het fijn dat alle docenten goed Engels spreken. “Sinds een paar maanden krijg ik echt goede Franse les, dus ook dat gaat vooruit. Het verstaan en lezen van Frans gaat goed, het spreken en schrijven moet ik me nog meer eigen maken.” Een leuke bijkomstigheid van de emigratie? Hij is inmiddels viertalig. “Ik spreek Nederlands, Frans, Engels en Duits.”
Toekomst
Dit jaar doet hij eindexamen. “Daarna kan ik waarschijnlijk gaan studeren.” Dat had hij een jaar geleden nog niet gedacht. “Ik maak nu grote stappen op school, laat veel vooruitgang zien.” Kramer moet eerlijk bekennen dat dit ook de eerste keer is dat hij zijn best doet op school. “Op mijn veertiende, in Nederland, liet ik niet echt zien wat ik kon, op mijn eerste school in Frankrijk deed ik ook niet mijn best. Nu ben ik heel gemotiveerd. Dat komt ook omdat de docenten hier heel hard aan het werk zijn voor mij, dan wil je iets terug doen.”
Door al die inzet, kan hij dan ook eerder studeren dan verwacht. De studierichting is al gekozen. “Ik wil architect worden. Na mijn examen moet ik dan eerst de studie ‘assistent architect’ doen en dan kan ik architectuur studeren. Vergelijkbaar met een mbo en hbo in Nederland”, legt Kramer uit.
Als hij nu voor de keuze wordt geplaatst, terug naar Nederland of in Frankrijk blijven, kan hij daar met de beste wil van de wereld geen antwoord op geven. “Als je me die vraag vorig jaar had gesteld, was het antwoord eenvoudig geweest. Terug naar Nederland. Nu is het een moeilijke vraag. Ik sta met een been in Nederland en met het andere in Frankrijk. Ik heb zoveel tijd en energie gestoken in het laatste jaar, dat ik in ieder geval mijn studie in Frankrijk af wil ronden. Daarna zien we wel verder.”
Lees ook:
Familie Kramer hoopt op topzomer
