“Op naar het Westen!” schreef ik in mijn vorige blog over onze zoektocht naar een nieuw droomhuis. Om er direct aan toe te voegen: “Of toch niet…?” Lees blog 2: hoe belangrijk is de plek?
We hebben allebei een eigen bedrijf en zijn wat dat betreft niet aan Harderwijk gebonden. Zeker niet zelfs. In het Westen gebeurt het en hoe minder file onderweg daarnaartoe, hoe beter. Daarbij: onze kids studeren in Leiden/Maastricht, Groningen, Utrecht, Wageningen en straks in Enschede of Den Haag. Maar ja, wat praktisch of logisch is, is niet per definitie ook wat goed voelt.Heel praktisch beredeneerd zou het voor ons namelijk niet gek zijn om wat richting het Westen te trekken.
Speelt hier stiekem die emotie niet ook een grotere rol dan we allebei dachten?
Anoniem
Het gevoel overviel ons toen we op de OpenHuizenDag door Haarlem en Zandvoort reden. Niet dat het niet goed voelde, die zeelucht, maar het voelde zo anoniem. Niemand kende ons. Hoe lekker vind ik het stiekem, om half Harderwijk te kennen. En op zaterdagmiddag of -avond op het terras of in de kroeg te belanden, waarbij steeds meer bekenden aanschuiven voor een bakje of een biertje. Bovendien, het regende. En hoe vaak regent het wel niet in Nederland? Moet je daarvoor nou zo dicht bij het strand gaan wonen? (nu ik dit schrijf bedenk ik me: nee, met slecht weer op een terras in Harderwijk zitten is lekker … haha).
Toch wisten we niet hoe snel we weer naar Harderwijk moesten rijden om daar nog een staartje van de OpenHuizenDag mee te pikken.
We volgden ons gevoel. Het gevoel van de plek goed kennen, weten waar je je thuis voelt, veel vrienden om je heen en een druk, gezellig en fijn sociaal leven. We zijn bepaald niet de enigen. Want liefst 90% van de huizenzoekers verhuist binnen de eigen woonplaats.
(Helaas volgden we ons gevoel wel iets te snel, want dat uurtje blijkt nu een fikse bekeuring te hebben opgeleverd. En ik ben de Sjaak, want ik reed… ahum).
We vonden zowaar in die laatste uurtjes van de OpenHuizenDag een prachthuis en brachten zelfs een bod uit!
Op een echt Harderwijks huis waar we onszelf wel zien zitten. Er waren genoeg huizen die meer ‘af’ waren en beter bij ons pasten qua smaak en afbouw, maar ja, het plekje. Het plekje deed het ‘m. Terwijl we heel goed weten, dat juist dat plekje ook mega veel nadelen heeft. Al die voordelen die de Blues heeft, heeft dit plekje zo ongeveer niet. Kozen we toen voor praktisch, nu dus absoluut niet. En toch voelt het goed…
Volgende fase: ‘ontspullen’
Helaas werd ons bod niet geaccepteerd en we weten nog niet of we meer gaan bieden. Het heeft echter wel veel in gang gezet. Want als we dan tóch een stap willen gaan zetten, waarom dan niet ons huis te koop zetten? Stilstaan is immers sowieso achtergang. En wij willen juist vooruit. En hoe vaak zeg ik wel niet: ‘Het voorjaar is dé tijd om je huis te verkopen!”
Nou, het voorjaar is al begonnen, dus we mogen wel opschieten. Druk is het echter wel. Met werken balen we er altijd al van, dat er maar 24 uur in een dag zitten, laat staan als je daar ook nog even een verhuisplanning in gaat verwerken. Wat komt daar veel bij kijken zeg…
Of komt het doordat ik in de huizenmarkt zit en echt álles in orde wil hebben?
Anyway, de fase waarin we nu zitten heb ik ‘ontspullen’ genoemd.
De volgorde daarvan is mij o zo bekend. Wat nemen we mee en slaan we dus tijdelijk op? Wat willen onze kids, wat gaat naar de weggeefhoek en wat kan direct naar de schroot? Wanneer, waar en hoe?
Objectieve ogen houden ons scherp
Ondertussen zijn we ook nog andere huizen in de stad aan het bekijken (waarbij enkele ook erg gaaf) en liepen we met onze huismakelaar nog eens door het pand waarop we ons oog lieten vallen om een nieuw bod te overwegen. En wel ja, bekeken we nóg een ander huis, al was dat achteraf alleen maar om het af te kunnen strepen.
Goed zijn al die stappen wel. Objectieve ogen maken ons attent op zaken die we zelf nog niet (of niet meer) scherp hadden.
Bij een hoger bod zou het niet blijven, aankopen bleek niet alleen een nieuwe badkamer, maar ook een nieuwe keuken te betekenen... In één middag geef je in gedachten dan toch snel weer zo’n 10 mille extra uit... We besloten stapje voor stapje te zetten.
Zo veel te doen, zo veel informatie
Een volgende stap waren de financiën. Bij de Hypotheker merkten we dat we best ‘een goede vangst zijn’ en ons financieel niet direct zorgen hoeven te maken. Luxe. Ik denk terug aan de tijd dat dit echt heel anders voor mij was en voelde me dankbaar en nog rijker…
Terwijl ik in de emotie zit, zit manlief ondertussen in de vierkante meters. Hoewel je bij de plek waarop we een bod uitbrachten eigenlijk niet in m2 mag denken - want dat krijg je niet recht gerekend – kreeg manlief dát niet in zijn hoofd recht gerekend. En hij heeft natuurlijk gelijk. De m2 blijken niet te kloppen. Juridisch gezien voor (NVM) makelaars zelfs een fikse tekortkoming.
En wat ik heb bij iets van achterstallig onderhoud in een huis, heeft mijn man bij niet kloppende gegevens. We vragen de makelaar om opheldering, die een andere makelaar de opdracht geeft zijn huiswerk over te doen. Zelf gaan we maar even een hapje eten om alle informatie die we bij de Hypotheker hebben vergaard op ons te laten inwerken en een strategie te bepalen voor hoe nu verder.
Eerst maar eens die voorjaarsschoonmaak
Hoe nu verder, wordt definitief ‘ontspullen’, besluiten we. En dat voelt zo aan het begin van het voorjaar sowieso heerlijk opgeruimd. Ik merk dat ik er zelfs energie van krijg.
En dáár zitten we nu middenin…
Angst dat het huis aan onze neus voorbij gaat? Niet echt. Dan is het blijkbaar niet voor ons bestemd. Ons geluk hangt niet af van een huis:)
