De kop is eraf. De eerste schooldag na de zomervakantie is een paar uur oud. Ik had me zo voorgenomen om het dit jaar allemaal anders en beter te doen. Orde, ritme en structuur. Dat ging me redden. Geen ‘sorry, we zijn wat later’ berichtjes meer in de Parro-app. Gestroomlijnd, dat zouden we zijn. Een geoliede machine.
Even spoelen na zes weken keukenla. Mijn wekker stond extra vroeg, koffie in alle rust. Ik knuffelde zowaar de kinderen wakker, zij hadden drie kwartier de tijd om te eten, de tanden te poetsen, de haren te doen en de (klaargelegde) kleren aan te trekken. Wat een planning. Ik voelde me geordend en efficiënt. Twee woorden waar ik mezelf nog nooit mee omschreven had. Wat een heerlijk begin. Zou ik het na zeven jaar basisschool dan eindelijk doorhebben?Ik had gisteravond al de broodjes gesmeerd, de kleren klaargelegd en alle drinkbekers op het afdruiprek gezet
Met nog vijf minuten over op de klok, waren we klaar om te gaan. Tassen, jassen, telefoon, sleutels. Sleutels. SLEUTELS! Ik heb het hele huis op de kop gezet. De bank op z’n kant, de wasmand leeg. Alle gebruikte tassen op de keukentafel. Maar geen sleutel. Nergens een sleutel.
Uiteindelijk, na een kwartier zoeken, vond ik een reservesleutel in een rommella. Op hoop van zegen renden we naar de auto en gelukkig was het een match. Altijd maar de vraag met sleutels in een rommella. Met lood in de schoenen typte ik het eerste berichtje aan de nieuwe juf en meester. ‘Sorry, we zijn wat later.’
Morgen de eerste herkansing van het jaar. Hoe was jullie dag?
Petronella
