Door Petronella van het Goor - Dit is het tiende interview in de reeks 'Droom Groot'. Een serie interviews (live in Café de Liefde), waarin we mensen de hemd van het lijf vragen. En daar vervolgens verslag van doe. Mede mogelijk gemaakt door MPeople en Harderwijkse Zaken.
Dat hij in café de Liefde een broodmes als schroevendraaier probeert te gebruiken bij het vastmaken van een lampje, terwijl hij zijn jas nog niet eens uit heeft, typeert hem. Meerdere dingen in deze eerste zin, laten een beetje zien wie Jeroen de Jong is
Behulpzaam, probleemoplossend en totaal niet verlegen. Hij blijft zichzelf een heel gemiddeld mens noemen, maar zoals medestadsgids Patrick zegt: ‘Een jongen die op zijn zestiende alle commissievergaderingen afloopt, is niet gemiddeld.’
RollenspelMen ‘kent’ hem als oud-wethouder, maar dat is slechts één van de rollen die hij speelde. “Als je denkt dat je wethouder bent, wat is er dan nog als je stopt? Als je wethouder wilt worden, wie ben je dan nu? Het was maar een baan, het was slechts een rol die ik tijdelijk vervulde. Dat maakte het ook zo gemakkelijk om te stoppen.” Hij heeft het altijd serieus genomen, zijn ambt, maar heeft zich er nooit mee vereenzelvigd. Dat doet hij ook niet in zijn nieuwe functie, als directeur fysiek domein bij de gemeente Lelystad. “Ik mag daar een team van 260 man aansturen en adviseer de wethouders. Het lijkt veel op wat ik deed, maar dan niet als bestuurder.”
Er zat ongeveer een jaar tussen zijn laatste dag als wethouder en zijn eerste in Lelystad. Een jaar waarin hij wel twaalf serieuze sollicitaties de deur uit deed en waarin hij drie keer als tweede eindigde. “Men bleek niet staan te springen om een voormalig wethouder. Ineens begreep ik de noodzaak van dat wachtgeld.” Waar hij op hoopte, een baan in de maatschappelijke sector, bij een woningstichting bijvoorbeeld, bleek nog niet mogelijk. “Dat heb ik echt wel geprobeerd, maar het is nog te vroeg daarvoor, te dicht op het wethouderschap. Misschien ooit.”
Altijd en overal betrokken
Jeroen werkt voltijd, is vader van drie kinderen en in meer- of mindere mate betrokken bij tenminste zes Harderwijkse verenigingen. “Je kunt ’s avonds een film kijken èn tussendoor even wat mailtjes sturen. Het één hoeft het ander niet uit te sluiten.” Het zijn bijna allemaal verenigingen die zich bezighouden met het behoud van cultureel Harderwijk, want dat vindt hij heel belangrijk. Jeroen is stadsgids, houdt zich bezig met de toekomst van de Grote Kerk en is lid van de Raad van Toezicht van het Stadsmuseum en het Marius van Dokkum museum. Hij weet eigenlijk niet beter, want van jongs af aan raakt hij simpelweg overal bij betrokken.
“Ik vind veel dingen belangrijk, ben opgevoed met het idee dat als je kunt, je moet helpen, vooral als je talenten worden aangesproken. En ik ben niet heel goed in nee zeggen.” Daarbij, het gaat in veel gevallen om Harderwijk, zijn stad. “Net als vroeger bij de commissievergaderingen. Bijna alles wat Harderwijk aangaat vind ik interessant en belangrijk.”
Dat niet iedereen werk, vrijwillig of betaald, op dezelfde manier benadert als hij, vond hij in zijn twintiger jaren best moeilijk. “Ik verwachtte van anderen hetzelfde als wat ik zelf deed. En als dat niet kwam, kon ik daar boos over worden. Dat was een emotie waar ik dan best snel naar toe ging.” Inmiddels heeft hij daarmee om leren gaan. “Ik kan het nog steeds niet begrijpen, maar weet nu dat begrip niet perse nodig is voor acceptatie.”
Gemiddeld
Hij noemt zichzelf dus gemiddeld. “Maar misschien doe ik bovengemiddeld veel.” Veel van hoe hij zichzelf ziet, heeft te maken met het feit dat hij opgroeide met een tweelingbroer. “Ik hoefde me nooit af te vragen hoe ik eruit zag als ik iets deed. Ik hoefde alleen maar naar hem te kijken. Alsof je constant in de spiegel keek.” Echt uniek heeft hij zich nooit gevoeld, er waren er altijd twee van hem. “Wat ik kon, kon hij ook en vice versa.” Competitie met zijn broer was dan ook niet te doen. “Samen fietsen? Dat stopt alleen als één van ons er letterlijk bij neervalt.”
Ook al is hij jarenlang een redelijk publiek persoon geweest in Harderwijk – en nog. Er zijn er niet veel die kunnen zeggen dat ze de echte Jeroen kennen. “Dat is inherent aan een rol spelen.” Thuis kennen ze hem. En zijn vrienden, die hij nog regelmatig tijdens dorstige donderdag bij Nicky’s ziet, weten wie hij is. “Dat is genoeg.”
