Echtpaar Van Hoorn - Gouw 60 jaar getrouwd

Burgemeester Van Schaik bracht het bruidspaar op donderdag 5 november om 14.30 uur een felicitatiebezoek.

Levensloop echtpaar Van Hoorn

Op 5 november “vieren “ we ons 60 jarig huwelijksjubileum. Wij, Freek van Hoorn, geboren op 22 oktober 1936 in Amsterdam en ik, Els Gouw, geboren op 4 juni 1936 in Bandung (Indonesië).

In Indonesië brak in 1945 de onafhankelijkheidsoorlog uit. In Nederland Politionele acties genoemd. Mijn Chinese familie vluchtte voor het Bersiapgeweld. Ons gezin vond bescherming in een Nederlandse kazerne. Uiteindelijk kwam ik met mijn ouders en jongere zus in Nederland. Ik was toen tien.

In Amsterdam vonden we een nieuw thuis en groeiden op. Soms was dat wel moeilijk bijvoorbeeld als een sliert kinderen achter ons aanliep en ons uitschold, pinda, pinda, lekka, lekka. Ik ging naar school, ging korfballen, later basketballen.  

Freek is geboren en getogen in Amsterdam. Koos toevallig voor dezelfde sport en dezelfde club.

Van clubgenoten, werden we vriend en vriendin. Na de middelbare school zou ik gaan werken. Op de tramhalte op weg naar een vriendin, hebben we bedacht, dat Freek naar de Kweekschool zou gaan, een baan bij het Onderwijs zien te vinden. De Opleiding bleek een goede keus, daarna volgde MO geschiedenis.

Met goede cijfers kon hij mijn ouders de hand van hun dochter  vragen. Dat was toen nog. We verloofden ons kort daarna. Achteraf goed op tijd, want een week nadat Freek als dienstplichtige in militaire dienst zat, stierf zijn moeder. Heel verdrietig.
 
Na 2 maanden rekruut in Maastricht, volgde een officiers opleiding in Ermelo om daarna als vaandrig naar Maastricht terug te gaan. Een jaar later besloten we te gaan trouwen. Onze huwelijksreis hebben we in het personeelshotel van Radio Kootwijk door gebracht. Freek zwaaide in 1961 af. De Berlijnse muur was in aanbouw, Koude oorlog woedde voluit.  

Na vijf jaar gewerkt te hebben op de OBS Van Dijkschool in Bilthoven en drie jaar op Het Nieuwe Lyceum in Hilversum kreeg Freek in 1967 een aanstelling als geschiedenisleraar op de net een jaar bestaande Rijks HBS in Harderwijk. In 1968 werd de Mammoetwet ingevoerd en werd de HBS een Scholengemeenschap samen met de gemeentelijke MULO.

In die prille huwelijksjaren, startende loopbaan en avondstudie werden in Bilthoven onze twee dochters, Suzanne en Carolien, geboren.

Verhuizing naar Harderwijk lag voor de hand. Onze vrienden plaagden ons daarmee. Jullie vrije Amsterdammers naar Harderwijk, Veluwe, Zwarte kousen. Het waren de nadagen van de verzuiling. In de jaren zestig was Harderwijk half zo groot als nu, wijken als Frankrijk, Stadsweiden en Drielanden bestonden nog niet. Slingerbos was in aanbouw.

Onze dochters groeiden er voorspoedig op, vriendjes en vriendinnetjes, school, hockey, gym, zwemmen, muziek. Geen kwalen of kuren. Daar hoop je als ouders op en ben je blij mee.

De RSG was nieuw

Naast enkele ervaren leraren werden er meerdere jonge mensen benoemd. Die begonnen daar aan hun loopbaan, het elan spatte ervan af. Allen wilden niet alleen goed onderwijs leveren, maar ook een leuke school maken. Dat het lukte, blijkt uit de groei. Dertig jaar heeft Freek daar gewerkt. Zo lang op een school werken kan alleen als je fijne collega’s hebt. Sommigen werden vrienden voor het leven.

Voor Els was werk vinden lastiger. Later werd ze gevraagd om BABS te worden, buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, trouwambtenaar.

Dat heeft ze 22 jaar tot haar pensioen met veel plezier gedaan. Ze ontmoet nog vaak bruidjes van toen. Nieuw in Harderwijk zoek je aansluiting bij je omgeving. Sport, sociale leven e.d. Omgekeerd zien anderen jou en vragen je mee te doen. Els koos voor volleybal, later tennis en VOO, Vereniging voor Openbaar Onderwijs.

De emancipatie golf stroomde toen ook door in Harderwijk. Els werd medeoprichter van Tweede kans onderwijs. Hun “Open School”  werd geopend door minister Deetman. Uiteindelijk kwam deze onderwijsvorm terecht in het ROC Landstede. Ze werd ook bestuurslid van het Creatief Centrum, Vrouwencafé, Woonzorg Nederland, (de Helmbloem, Kruithuis, Walstein en de Bruggepoort). Kortom een bezige dame.

Freek vond een plekje bij de Nutskleuterscholen. Een van de hoogtepunten was zijn jaarlijkse optreden als Sinterklaas. Een keer heeft hij stadsbisschop mogen zijn. Reed Sint in open koets zwaaiend door de stad. Op een onverkiesbare plaats op de lijst staan en toch in de Gemeenteraad komen. Dat overkwam Freek.

Vijftien jaar zat hij  voor de PvdA in de raad.

Door dat lidmaatschap kwam Freek terecht in de besturen van het theater en de woningbouwvereniging CWS. Op het einde van zijn raadsperiode was Harderwijk  genoeg gegroeid om een derde verzorgingshuis te mogen stichten, naast Weideheem en Randmeer. Vertegenwoordigers van minderheidsgroepjes vonden elkaar en richtten De Aanleg op. Freek deed mee. Een logisch gevolg daarvan was om vanuit De Aanleg afgevaardigd te worden  naar de Stichting Welzijn Ouderen, de SWO, nu Zorg Dat. Ook hier geldt dat samenwerken met aardige andere staf en vrijwilligers meer plezier in het werk geeft.

Els en Freek, wij hadden volop onze draai gevonden. We hebben wortel geschoten in Harderwijk. We werden gepensioneerd en bleven waar we zaten. Tussen vele vrienden en bekenden in onze vertrouwde omgeving. Where every body knows your name.

De geraniums lokten niet na zo’n gevulde periode in ons leven. En zie!  In een vakblad stond een personeelsadvertentie van ACSI: reisleiders gevraagd. Dat lokte. Caravanreizen in voor- en na- seizoen met een breed toeristisch programma. Campings gereserveerd, excursies gepland. Omroep Max  laat het zien in het programma “We zijn er bijna”.  We werden aangenomen en hebben ruim tien jaar gewerkt om de vakanties van de deelnemers tot een succes te maken. Jarenlang waren we een koppel, we waren gewend om samen met vakantie te gaan, maar  nu als  collega’s, dat moesten we leren.  

Bij Plusmagazine zagen ze ons reizen begeleiden en vroegen kunnen jullie dat ook bij onze cruises?

Het werk was iets anders: sfeer bevorderen b.v. met een bridgedrive of een kwis, tolk tijdens excursies of een lezing  over de geschiedenis van de  stad of het land  waar we aanlegden. Ook dat leuke, gevarieerde werk hebben we vele jaren met plezier gedaan.

Maar helaas, aan alles komt een eind. Overal ga je een keer met pensioen.
We verlieten ons huis met tuin en betrokken een comfortabel appartement voor de ouderdom. Om niet in te dutten, namen we  een  NS abonnement en Museum jaarkaart. Indien nodig waren we oppas opa en oma. Onze kleinkinderen zijn nu de oppasperiode voorbij. Rondreizen met onze caravan in Europa is verleden tijd. We zetten ons “tweede huisje” nog wel op een camping in Nederland. We genieten van het reilen en zeilen van ons nageslacht en wachten op betere tijden na corona.

De Van Hoorn Clan bestaat uit 2 dochters en 2 schoonzoons, 3 lieve kleindochters waar we ons zeer rijk bij voelen.


(Familie Van Hoorn met burgemeester Harm-Jan van Schaik. Foto is gemaakt door Jan de Roo)