Echtpaar G. Mostert en T. Mostert-Bakker 65 jaar getrouwd

Burgemeester Harm-Jan van Schaik bracht het bruidspaar op woensdag 22 november een felicitatiebezoek.

Levensloop echtpaar Mostert-Bakker

65 jaar mochten we lief en leed met elkaar delen in Groningen, Chicago,VS, St.Paul VS, Christchurch, Nieuw Zeeland, Apeldoorn en Harderwijk. 



Van onze vier kinderen werden er twee in de VS geboren (Chicago en St.Paul), één in Groningen en één in Christchurch, Nieuw Zeeland.
Christchurch is de plaats waar enkele jaren geleden vreselijke aardbevingen waren, toen is het eerste huis dat we daar ooit hadden, verloren gegaan.

Inmiddels wonen we al weer sinds 1973 in Nederland. Maar hoe zijn we ooit op zoveel verschillende plekken van de wereld terecht gekomen... Ons sleutelwoord is 'geleid'.

Dat hoor je vaak van christenen: door God geleid dan. Nou, dat was het zeker voor Gerard en Truus. Ze kenden elkaar een beetje van een zondagsschool in Groningen. Truus had toen vlechtjes in het haar, weet Gerard nog. Ze was wel goed 3 jaar jonger dan Gerard, en nog geen 16 toen Gerard op 19 jarige leeftijd naar de VS vertrok om zich voor te bereiden voor de zending; naar de VS omdat hij er met zijn MULO-diploma terecht kon voor de opleiding die hij zocht.

"Toevallig" had hij gehoord, dat een hem geheel onbekende achterneef daar docent aan een bijbelschool was, en het bleek dat hij wel garant voor hem wilde staan om hem aan een studievisum te helpen. Na een jaar op diens school mocht Gerard voor een TH.B. (Theology Bachelor) op een andere school gaan studeren.

Hij moedigde wat jeugd in Groningen aan daar ook een opleiding te komen volgen en zowaar kwamen zijn vriend en "het kind" Truus er studeren, alleen .... was Truus nu ondertussen een heel aardige jonge dame geworden. Gerard: omdat Chicago wel een onveilige stad was, voelde ik me verplicht haar te begeleiden als ze de straat op moest - snapt u? Om kort te gaan, dat leidde tot een verloving, een jaar daarna tot een huwelijk en na nog een jaartje tot zoon Ron. Truus en Gerard zijn het met elkaar eens: "Een ongelooflijke manier waarop God ons geleid heeft"!

Na een TH.B., 5 jarige studie waarvan de eerste 2 als aanvulling op een MULO-diploma, begon Gerard in St.Paul aan een opleiding voor een Bachelor of Divinity, wat in de VS gewoonlijke de vereiste voorbereiding tot predikant of zendeling was. Alleen moest hij evenals in Chicago parttime werken om het gezinnetje te onderhouden. Toen dat na een poosje alleen maar kon in een notenfabriek voor slechts ietsjes meer dan de helft van het vorige loon, kreeg hij slechts 4 uur slaap per etmaal, naast een volledig studieprogramma om zijn visum niet te verliezen.

Gerard raakte daardoor overspannen en het gezin, nu met twee kinderen, moest terug naar Nederland. Zeer teleurgesteld als ze waren, aanvaarden ze ook dit als Gods leiding. Ook toen we in Nederland in 1956 geen passende baan konden krijgen.

Eind 1959 werd het emigreren naar Christchurch Nieuw Zeeland, waar Gerards broer zat, die een baan en een huurhuis (bungalow zoals vrijwel alle Nieuw Zeelanders bewonen) voor hen vond via leden van zijn kerk!! We hadden toen nog totaal geen idee wat dit land voor nieuwe perspectieven zou bieden na de diepe teleurstellingen in de VS en in eigen land. Maar ook hier had God duidelijk Zijn hand in.

Gerards werkgever kwam al heel gauw met de vraag: "Tevreden met jullie huis?" We waren tevreden.... wel was de bungalow oud en verzakt. "Als je een huis wilt kopen, leen ik je de aanbetaling rentevrij voor 10 jaar." We konden onze oren niet geloven. Zonder enig geld van onszelf kochten we een nieuwe bungalow. Toen, na een jaartje sprak de werkgever me aan over mijn werk: Gerard, je mag best bij me blijven werken, maar met jouw opleiding kun je meer. Hoor je wel over de radio dat er een tekort aan leerkrachten is? Ja, dat hadden we wel gehoord. Men bood een door de regering betaald salaris aan en gratis driejarige opleiding. Door zijn baas aangemoedigd, belde Gerard voor een interview en .... werd aangenomen. Helemaal beduusd waren we. Ja, ook hier leiding van God, daar waren we van overtuigd.

Gedurende het laatste opleidingsjaar zochten we een baan bij het Christelijk onderwijs, maar zo'n school was er niet ... totdat we "toevallig" in aanraking kwamen met de rector van een op te richten school voor basis en voortgezet onderwijs. "Jammer, kregen we te horen, maar het bestuur had al genoeg personeel aangenomen. Gerard vroeg hem samen te bidden om leiding, en het eind van 't liedje was, dat het bestuur besloot Gerard TOCH nog aan te nemen. Hij kon direct na zijn opleiding beginnen.        

Het onderwijzersvak bleek hem te liggen. Hij wilde er mee doorgaan tot zijn pensioen. En ook vrouwlief kreeg het verlangen kinderen te onderwijzen - thuis!

Zij kwam in aanraking met een kinderevangelisatie-organisatie die (toen al werkzaam in een kleine honderd landen was, nu ver over de honderd). Samen met twee van onze kinderen begon ze als aanloop een 5-dagen-cub-aan-huis in een schoolvakantie en ... op de 4e dag kwamen er meer dan 90 kinderen. Na de vakantie bleven er meer dan 50 wekelijks komen. En ... lang niet alle kinderen kwamen uit kerkelijke gezinnen! We stonden paf! Zelf had Gerard zoals gezegd vast besloten schoolonderwijzer te blijven, maar .... wat wil God - want dat was wel het belangrijkste.

We wisten dat er bij de organisatie mensen nodig waren die fulltime leiding gaven. En Truus en Gerard had er steeds minder vrede mee om daar nee tegen te zeggen. Uiteindelijk gaven ze toe en vroegen God of Hij Zijn wil duidelijk wilde maken. Ze vroegen de landelijke leider van het kinderwerk in Nieuw Zeeland mee te bidden. Riep God ons tot zo'n taak? God maakte ons niet alleen duidelijk dat Hij ons riep maar .... naar Nederland! Daar was een leider nodig! Of we daarheen terug wilden? Nou, eigenlijk helemaal niet. Nieuw Zeeland is een prachtig land, het ging ons er geweldig voor de wind en .... we waren toch al goed bezig voor de Heer ....! Maar als het moest?

Bevestigingen kwamen via een boek dat net uitgekomen was maar waarover mensen van verschillende kanten bleven vragen of we het gelezen hadden. Was het God die ons zei dat we het moesten lezen? We lazen het, en het bleek vragen te beantwoorden die ons nog steeds hadden doen aarzelen over het terug gaan naar Nederland. Bevestigingen waren ook dat we werden aangenomen als fulltimers, slaagden voor een opleiding, via spreekbeurten in kerken en voor groepen een achterban kregen om voor ons te bidden en ons geldelijk te ondersteunen zoals vereist was, en inderdaad kwamen voldoende inkomsten binnen. Wat moest daarna nog gebeuren?

Ons huis moest snel verkocht worden en de Chandris-Line moest ons van een hut voorzien aan boord van hun schip van Nieuw Zeeland naar Nederland. Beide zaken ondervonden vertraging. Van Chandris-Line hoorden we "sorry, geen hut". En het huis? De clubkinderen werden gevraagd te bidden. Dat deden ze, en een jongetje meldde dat Schotse buren een huis zochten. Twee dagen daarna kwamen die buren kijken en de volgende dag kopen! Chandris-Line belde dat een hut toch nog beschikbaar was gekomen - en de grootste en mooiste van het hele schip nog wel ! Zoveel bijzondere ontwikkelingen ! Gods bevestigingen, Gods leiding !

Begin 1973 kwamen we dan aan in Nederland. Maar zonder onze oudste zoon. Hij bleef in Nieuw Zeeland. Een huis was niet zomaar beschikbaar. We mochten met drie van onze kinderen voor heel korte tijd intrekken bij de zus van Truus. Naarstig gingen we op zoek langs de heel Veluwe rand maar nergens, nergens mochten we ingeschreven worden. Toch moesten we centraal in Nederland wonen omdat we naar alle richtingen landelijk cursussen moesten geven. Wat nu?

We waren ten einde raad en bij ons logeerbed knielde Gerard neer en riep dringend om Gods leiding. Hij greep zijn Bijbel en deed iets wat we zelden zouden doen: hij liet het open vallen en smeekte God hem daar antwoord te geven. De Bijbel viel open op Psalm 107. Vers 7 trof ons: "Hij wees hen de rechte weg, de weg naar een stad, een woonplaats.

"Kon het woorden zijn nu voor ons? Was er toch nog een plaats en woning te vinden?" We stapten in de auto - maar waarheen? Gerard: "Zo maar kwam in mijn gedachten: toch weer naar Apeldoorn." Daar reden we binnen in een nieuwe wijk, zagen een kantoor van een bouwbedrijf. Vroegen daar hoe het zat met inschrijving als woningzoekende, en hoorde buiten dat er een nieuwe woning was die aan een niet-inwoner verkocht mocht worden.... Ja! En daar kwamen we dan te wonen! En in Apeldoorn mochten we het werk tot ontwikkeling brengen totdat in 1987 na een operatie aan Gerards hoofd ons aandeel in het werk zo beperkt werd dat hij afgekeurd werd en wij slechts als vrijwilligers nog wat werk konden blijven doen binnen de organisatie, maar daar in 1991 geheel mee moesten stoppen.

We verhuisden naar Harderwijk, om vlakbij ons enige kind dat nog in Nederland woont, te zijn. Voor zover de verslechterende gezondheid dat nog toeliet, deden wij nog veel vrijwilligers-werk via de Algemene Hulpdienst, ook kerkelijk werk, en deed Gerard vertaalwerk voor anderen en evangeliseerde in de omgeving. 
 
Op de dag dat we ons 60-jarig huwelijksfeest zouden vieren werd Gerard door een herseninfarct getroffen en het bezoek van locoburgemeester van der Kolk aan ons werd uitgesteld. Het soort infarct heeft zich nog driemaal herhaald en maakte verder vrijwilligerswerk voor Gerard en Truus onmogelijk. Maar met veel dagelijkse verpleeghulp en veel huishoudhulp en zeer trouwe hulp van vrienden aan onze tuin, kunnen wij zelfstandig blijven wonen in het appartement waar we in 1991 in Harderwijk zijn neergestreken dichtbij onze dochter in Harderwijk.

In elke fase van ons leven heeft God ons tot beslissingen geleid en naar vele verrassende uitkomsten. Daar zijn we Hem en de mensen die zich door Hem hebben laten gebruiken om ons te steunen, zeer, zeer dankbaar voor. We zouden er een boekwerk over kunnen schrijven, maar hier dus wat hoofdlijnen.
                                                                      
Gerard en Truus Mostert.