Waar vrienden de sleutels van hun eerste koophuis kregen en andere vrienden hun rijtjeshuis verwisselden voor een tweekapper, verkocht ik een huis. Omdat ik ging scheiden. Niet fijn en zeker niet aan te raden als het ook maar enigszins anders kan.
Iets met eigen huis, plek onder de zon en altijd iemand in de buurt. Zo voelt het. Nog één nachtje slapen en dan kunnen we er in. Ons huis, een plek om opnieuw te beginnen.Met mijn inkomen was sociale huur de enige optie. Met mijn inschrijfduur kwam ik zonder urgentie niet aan woonruimte voor mij en mijn twee kinderen. Ik ben ontzettend gezegend met de plek die ik kreeg.
In de drie maanden tussen het krijgen van de urgentie en de overdracht van het oude huis, ververste ik meerdere keren per dag de website van hurennoordveluwe. En toen ineens zag ik een huis, waarbij ik ook een toekomst zag, passend bij mijn inkomen. Drie weken voor ik dakloos dreigde te raken.
En, oprecht een wonder, ik kreeg ‘m ook. Ik ben nog steeds extatisch en ongelooflijk dankbaar, maar daarbij voel ik me ook schuldig. Want ik passeerde ‘zomaar’ de mensen die al jaren staan ingeschreven. Mensen die ook hebben gereageerd op dit droomhuis, ervan overtuigd dat hun puntenaantal ervoor zou zorgen dat ze het kregen. Mijn droom kwam uit, maar hun droom viel, misschien wel voor de zoveelste keer, in duigen.
Daarom roep ik de Harderwijker, nee zelfs de landelijke, politiek op om zich sterk te blijven maken voor sociale huurbouw. Want ook al vergrijzen we met z’n allen als een malle, er zullen altijd moeders als ik blijven. Die echt niet uit keuze, want mijn toekomst viel ook in duigen, aanspraak maken op die voorrang en daarmee honderden anderen ‘duperen’.
Mijn oprechte excuses aan alle Harderwijker woningzoekenden die zich netjes op hun achttiende hebben ingeschreven. En bedankt, wet-en regelgeving, voor de plek die ik voor mij en mijn twee kinderen heb gekregen.
Petronella van het Goor