‘Life is what happens, when you’re making other plans’ - John Lennon -
Om maar met de deur in huis te vallen. We zijn erin geslaagd!Nog een paar weken en dan is 2017 ook alweer verleden tijd. Hoog tijd voor een blog, op z’n minst om bij te praten over de zoektocht naar een huis…
In mijn laatste blog schreef ik over een huis waar ik mijzelf al zag wonen. Mijn eega was toen echter nog niet zover. Dit verhaal begon bijzonder, want het huis stond niet te koop… Door brutaal aanbellen wordt het nu toch van ons. Na veel afwegingen en onderzoek bleek ook manlief gelukkig zover. Vele bezoekjes, inspecties en taxaties verder is het contract inmiddels getekend…
Ondergetekende is al jaren lang fervent nieuwbouwpromotor. Ze vindt dat het A+ label een must is. De woning moet tenminste energieneutraal zijn maar het liefst 0 op de meter. Privé stapt deze dame nu dus volledig af van haar geloof en ze gaat voor een huis met een energielabel dat ergens in de buurt van een Q ofzo uitkomt…We worden de trotse nieuwe eigenaren van het prachtige monumentale pand aan de Grote Marktstraat 9 uit bouwjaar 1810.
Ik ben net als zoveel kopers van een binnenstadswoning gevallen voor de charmes van de authentieke kenmerken. Het maakt de woning zo sfeervol!
De hoofdreden om te verhuizen uit ons familiehuis aan de Blues was de afmeting. Het huis werd na het uitvliegen van de kinderen veel te groot voor ons. Echter… de Grote Markt blijkt haar naam eer aan te doen. Het nieuwe huis doet qua vierkante meters niet onder voor haar voorganger. Blijkbaar spelen ook hier heel andere emoties. Het huis ligt zo heerlijk in hartje Harderwijk. Met zelfs een tuin(tje) en een achterom!
Voordat ik begon aan dit schrijfsel las ik mijn eerdere blogs terug vanaf dit voorjaar. Ik moest zelf lachen om wat ik geschreven had en de herinneringen die ik erbij kreeg. Jeetje, wat hebben we een werk verzet zeg.
Ik schreef onder meer over de verhuizing van mijn jongste telg. Hij vertrok met een paardentrailer volgepakt met zo’n 25 dozen naar een studentenkamer van 12 m2 in Enschede. Ik kan je vertellen, dat was een hele klus. Maar, mission accomplished… hij zit er inmiddels prima bij.
En ja, daarmee zijn wij officieel empty nesters geworden. Manlief worstelt daar al wat jaren mee, voor mij is het nieuw, maar ik blijk er veel minder last van te hebben. Misschien omdat ik het door de scheiding gewend ben om af en toe in praktische zin kinderloos te zijn. Of komt het doordat die koters van mij lekker elk weekend nog terugkomen naar het nest? Overigens komen ze niet voor mij hoor. Meer voor de voetbal, hun Harderwijkse vrienden en vooral hun vriendinnen J. Groot gelijk jongens, lekker mee doorgaan, nog tijd genoeg om al jullie eigen bonen te doppen.
Enfin, afgelopen voorjaar zetten we de Blues te koop, daarna volgde de periode van het ontspullen, het verkoopklaar maken, het afscheid nemen van de Blues, de zoektocht naar een huis en het verhuizen zelf.
Uiteindelijk is mijn goede voornemen om de spullen te verdelen in ‘weggeven’, ‘weggooien’ of ‘opslag’ op het laatst toch geheel de soep in gedraaid. Onze oude meubels zijn gewoon netjes in de opslag beland ook al was het de bedoeling een geheel nieuwe start te maken. Het was ook de bedoeling een energiezuinig huis te kopen, het was ook de bedoeling kleiner te gaan worden…
John Lennon zei het al: ‘Life is what happens, when you’re making other plans.’ En hij had gelijk. Uiteindelijk is het gevoel belangrijker dan de ratio en dat brengt je op andere paden dan gepland.
Het huis is duurder dan voorgenomen dus de oude meubels komen nog wel even van pas. Of is deze oude boel onbewust toch teveel met ons verweven en zijn we gewoon nog niet zover? Bij de opslag levert het in ieder geval geld op. Iets klopt hier niet…
Ik lees in één van mijn blogs de tip om huizen te bekijken zonder de vraagprijs te weten. Wat dat betreft hebben wij de daad bij het woord gevoegd. We hebben bij heel wat huizen die ons aanspraken gewoon aangebeld. Natuurlijk wilden velen niet verkopen, maar het bracht ons wel op één lijn en uiteindelijk was het toch Bingo.
Via briefjes met ‘wij zijn op zoek naar een huurwoning’ zijn we ook daarin geslaagd. Een brutaal mens heeft kennelijk echt de halve wereld. Dankzij deze actie zitten we nu in onze tijdelijke huurwoning. Ook niet verkeerd trouwens. Aan het Muntplein in de oude kazerne, een soort dorpje aan de Smeepoortenbrink. We hebben hier zelfs een eigen burgemeester, hebben we ons laten vertellen. Een prima plek om te wennen aan de binnenstad. Voor de stad, achter het water. We voelen ons als twee kleine kinderen zo blij wanneer we zo de stad inlopen vanuit ons huis en nog meer wanneer we ’s avonds na het uitgaan zo weer thuis zijn. ’s Morgens verse broodjes halen in onze badjas …
Hebben we teveel kinderen over de vloer, dan parkeren we er gewoon een paar aan de overkant bij Baars. En die sushi om de hoek hebben we al van A tot Z afgevinkt. Overdreven, maar toch. In de stad wonen is in ieder geval niet goed voor je portemonnee … We houden het nog even op ‘nieuwigheid’. Voor de BSR kenners onder ons; Het appartement is heerlijk blauw, de ligging rood. Met een beetje zelfkennis gebaseerd op dit segmentatiemodel voel ik me hier logischerwijs heel erg ZEN.
Inmiddels zijn we begonnen met de verbouwplannen. De woning aan de Grote Markt is prachtig, maar meneer wil het zoveel mogelijk open en hoog maken en mevrouw wil zoveel mogelijk licht (en een bad!). Er zijn dus nog wel wat verbeteringen door te voeren. Architect DerkJan van Nieuw Nederland Architecten heeft een mooi plan uitgewerkt. Het is een monumentaal pand, wij zijn slechts passanten, en we hebben daarom een waardig plan ingediend dat nu bij de gemeente ligt. We vertrouwen op goedkeuring. Morgenavond hebben we een eerste gesprek met een aannemer. Die lachen zich op dit moment suf vanwege alle opdrachten die ze op hun bordje krijgen. Hebben wij weer. Zodra we alles op de rit hebben en goedkeuring van de gemeente kunnen we terug naar de verkopers om een leveringsdatum te prikken. We zijn ze dankbaar voor hun flexibiliteit.
Oké, er staat ons dus nog een berg werk te wachten. We hebben er zin in! Weer stofhappen, maar deze keer voor iets nieuws. Ons huis. Het moet nog voorjaar worden, maar ik heb al nesteldrang…
Nu eerst dit jaar afsluiten. Ik dank iedereen die ons heeft geholpen met het huis, de verkoop en de verhuizing. Wat was ik blij met alle goede tips en wijze raad.
Denk je nu: ‘Eeehm ja, ik heb eigenlijk nog niet veel gedaan om te helpen…..’ Niet getreurd, we bedanken je nu alvast dat je ons straks gaat helpen met de verhuizing, met lekker koken tijdens onze verbouwing, met schoonmaken, uitpakken en inrichten. Genoeg te doen hoor J.
Al mijn zakelijke relaties dank ik voor het vertrouwen, voor de vele kansen en mooie projecten waaraan ik mocht en mag bijdragen.
Graag toost ik alvast op 2018!
Op mijn man, onze kinderen, hun partners, onze familie en vrienden. Op de Grote Markt, op Sirius (het bedrijf van manlief), op alweer 5 jaar SUZ&ZO, op de Harderwijkse Aaltjesdagen en… op Grand Café de Liefde. Voor dit laatste prachtige Harderwijkse initiatief ga ik komend jaar een topsportprestatie leveren. Ik ga namelijk een poging doen de marathon van New York uit te lopen. Dat wordt een start from scratch, want ik heb de laatste maanden mijn hardloopschoenen niet aan gehad. Genoeg te bloggen dus komend jaar, ik kijk ernaar uit!
Natuurlijk hef ik ook het glas op continuering van de goede samenwerking met mijn opdrachtgevers.
Ik wens je hele fijne dagen en vooral veel liefde toe,
Suz
